Burgers roepen ‘no no no!’ bij Pisas’ deadline van december

Van een onzer verslaggevers
Willemstad - Premier Gilmar Pisas (MFK) kon tijdens de persconferentie gisteravond over de ontwikkeling van de stranden Jeremi en Lagun rekenen op heel wat weerstand vanuit het publiek.

Hij kreeg vooral ‘no no no’-geroep over zich heen toen hij aangaf dat hij best een werkgroep wil instellen om met stakeholders om tafel te zitten om tot een compromis te komen, maar dat het geld nog vóór het einde van het jaar moet vloeien en dat er dus haast bij geboden is. Als het aan hem ligt gaat de bouw en ontwikkeling door.
De avond begon met een introductie van Pisas en vervolgens uitleg van het ontwerp gemaakt door architect Carldric Boon van Boon Services bv en architect van het ontwerp van Caracasbaai Raichel Martina Forever Young Architecture. Het publiek was vooral aanwezig voor de stranden van Bándabou waardoor Boon nogal wat kritiek te verduren kreeg over zijn ontwerpen.
Wat het aanwezige publiek vooral gestoord heeft is dat er weinig over de plannen gecommuniceerd is. ,,Jammer genoeg hebben we de informatie niet gekregen voordat het project startte. Maar als kind van de wijk, kan ik zeggen dat we tegen het project blijven”, aldus de 25-jarige Izaina Felipa (mogelijk is haar naam niet goed gespeld, red.), bewoner van Lagun die een handtekeningenactie opzette.
Ze kon rekenen op luid applaus. ,,Er is geen rekening gehouden met de vissers, de mensen die hier al hun hele leven wonen, de sociale activiteiten die hier gehouden worden. Ook in uw uitleg komt daar niks van terug”, zo vervolgde ze.
Het argument van de architect en aannemer dat er juist met beton gebouwd wordt om bestand te zijn tegen ruwe zee wordt door een lokale visser onderuit gehaald.
,,Architect, je hebt het over beton gehad. Je had het over water, maar je kent de zee niet. We weten hoe het strand behouden kan blijven en onderhouden moet worden want we doen dat al jaren zelf. Het ministerie van Gezondheid, Milieu en Natuur (GMN) komt hier niet, Selikor ook niet. Ik kan jullie met een duikbril laten zien wat de zee doet met beton. De zee heeft daar geen respect voor.”
Vanuit het publiek wordt gewezen op betonrot en ook op het feit dat het vaak ontbreekt aan onderhoud door de regering. ,,Als je dat monster maakt, dat geef ik je maximaal vijf jaar en maakt de zee het kapot”, roept een ander. ,,En dan is er geen geld meer. En dan bent u er misschien ook niet meer”, zo vervolgt hij tegen Pisas. ,,En dan wordt het niet meer opgeknapt en zitten wij met een ruïne.”
En zo wordt hij aangevuld: ,,We weten in welke periode we zijn, de periode van politieke campagne. Ik vraag u geen onrust te zaaien onder de bevolking.”
Iemand uit het publiek heeft het over de ontwikkelingsdoelen van de Verenigde Naties met specifieke aanbevelingen voor de kustontwikkeling in relatie tot de klimaatverandering. ,,Het advies is om niet te dicht te bouwen bij de zee en aan de kust. Het is de enige rijkdom die we hebben ten opzichte van andere eilanden, onze kleine strandjes die uniek en mooi zijn. De lokale bevolking moet zich goedkoop kunnen blijven recreëren. Jullie willen overal Mambo Beaches hebben. Wij willen stranden die nog toegankelijk zijn voor de lokale bevolking.” Ook deze persoon kan rekenen op steun vanuit het publiek. Hij wordt aangevuld door een vrouw die zegt: ,,Restaurants zijn voor Bándariba. Wij hebben geen restaurant nodig, restaurants zijn voor toeristen. Wij kunnen dat niet betalen. We gaan met onze kinderen, eigen gemaakte juice, pan dushi en barbecue naar het strand.”
Een toeschouwer verwoordt zijn gevoelens zo: ,,Ik vind de tekening heel mooi, maar kan het niet accepteren. Het is net als een mooie vrouw waarop ik verliefd wordt, totdat ik haar karakter leer kennen. Ik ben verliefd maar ik kan er niet mee trouwen.”
Boon kan op enige bijstand rekenen als hij aanvoert dat hij er moe van is dat alles ‘top gun’ is voor buitenlanders, maar dat als lokale mensen iets moois ontwerpen voor de eigen bevolking iedereen ineens tegen ontwikkeling is. ,,Wij mogen toch ook iets moois hebben? We proberen rekening te houden met het verleden maar de toekomst hoeft toch niet dood te zijn. Waarom zijn we eigenlijk tegen ontwikkeling?”
De jonge Felipa antwoordt: ,,Ik begrijp het, mooi gezegd. Maar er is ook zoiets als communicatie. Dit zou niet gebeurd zijn als we daar eerst over gesproken zouden hebben.”
Op bepaald moment komt Statenlid Steven Croes (PAR) aan het woord: ,,Waarom niet een paar maanden pauzeren en goed praten met experts en bewoners en samen tot een compromis komen?” Waarop Pisas antwoordt: ,,Dat is nu juist wat ik wil voorstellen. We vormen een werkgroep om tot een concept te komen voor de stranden. Maar het mag niet te lang duren anders gaat het gereserveerde geld verloren. We gaan het investeren en wachten niet tot na de jaarwisseling.” Waarop vanuit de bezoekers hard ‘no no no!’ geroepen wordt.