Dit is een verhaal van een lange verre reis van een Rus naar Curaçao. Toen ik dit verhaal aan mijn vrienden in de kroeg vertelde, zeiden ze: ,,Toonchi, schrijf je verhaal op en stuur het naar de krant, dit verhaal wil iedereen wel lezen.”
Laten we hem noemen ‘onze Rus’, is in de laatste jaren al diverse malen mijn buurman geweest. We zien ze dan in Band’abou zwemmen en snorkelen en van de zon genieten. Maar vandaag vertelde hij zijn verhaal. De man is hier met zijn vrouw voor een internationale radiocontest, samen met een Amerikaanse radioclub. Die contest is een internationale wedstrijd van zenden en ontvangen, zo ver en zo vaak als mogelijk, dat bepaalt de winnaar. Deze Amerikaanse radioclub wint jaarlijks veel prijzen, Curaçao blijkt een uitstekende zend-/ontvanglocatie te zijn.
Nu het bijzondere van deze man: zijn vader, grootvader en overgrootvader waren in Siberië gevangenen in die beruchte kampen van het communistisch regime (voor de historici onder onze lezers: De Goelag Archipel is een heel beroemd boek van de Russische schrijver Aleksandr Solzjenitsyn. Het boek gaat over de dwangarbeiderskampen voor dissidenten die strafrechtelijk vervolgd werden in het Sovjetbewind. Een groot deel van de vervolgde dissidenten was onschuldig aan een echte misdaad. Veel van die kampen waren in Siberië). Onze buurman (nu 49 jaar) volgde in vrijheid een universitaire studie. Hij heeft een appelplantage, ja heel vreemd en bijzonder voor ons... Een appelplantage in Siberië. Hij levert eenjarige boompjes van 100 centimeter hoog en verder het zaad van deze goede kwaliteit appelen. Ja, en dat in Siberië, waar men zomers heeft van wel 40 graden Celsius boven en winters van 40 graden onder nul. De zomer duurt van april tot oktober.
Onze nieuwe vriend reisde naar huis in Siberië en ik zal hier uitleggen hoe hij reisde. De lezer zou er goed aan doen om de Wereldatlas op tafel te leggen en wel met de pagina waar Zuid-Korea en Siberië met Vladivostok opstaan. Hij is vandaag vertrokken van Curaçao via Miami, via Dallas, met diverse keren overstappen naar Vancouver (ca. 10 uur), dan in 11 uur non-stop over de oceaan naar Seoul in Zuid-Korea, vervolgens een vlucht van 2 uur van Seoul naar Vladivostok in Siberië en daarna een autorit van drie uur naar zijn huis en appelplantage in Siberië. Ik tel al dat reizen bij elkaar op en dan kom ik aan een reistijd van 30 uur om van Curaçao in Siberië te komen.
Wat een reis is dat, hij moet Curaçao wel heel leuk en fijn vinden om een dergelijke enorme reisinspanning te willen maken. Let op: in maart komen ze weer voor een belangrijke radio zend- en ontvangwedstrijd. Dan moeten ze de hierboven beschreven reis van 30 uur opnieuw doen. Ik heb hem beloofd om dan het echte Curaçao te laten zien (hij rijdt op Curaçao zelf geen auto). Ik neem hem dan mee over het hele eiland en laat hem de plekjes zien waarover ik nu alleen heb kunnen vertellen. Opmerking van Toonchi: de man uit Siberië is heel vriendelijk, charmant en door zijn kennis van de Engelse taal is hij heel benaderbaar. Wat een bijzondere man, wat een bijzondere Curaçao-bezoeker is dit (aanvulling uit Wikipedia: 27 procent van alle Russen woont in Siberië, dat zijn er 40 miljoen.)
Toonchi Diepstraeten,
Curaçao