Om 07.00 uur komt hij op en tegen 19.00 uur gaat hij onder. Hij staat ons vrij ter beschikking. Je hoeft er niet aan te draaien en op het eiland Curaçao staat hij veelvuldig op warm. Als het ware zou het vanuit een toeristische insteek gezien gewaardeerd en vergeleken kunnen worden met een vrij ter beschikking staand eerste ‘kapitaalgoed’: de zon.
Ruim 20 jaar en iedere keer weer opnieuw geniet ik van mijn jaarlijks vergelijkende waarnemingen van hoe het was en het op dit moment is. En ik hoef me niet af te vragen, wat voor weer het zal zijn.
Op een zonovergoten dag begin ik vroeg met mijn wandeling vanaf de Penstraat. Her en der tussen de bouwvallige monumenten worden panden gerestaureerd en er ontstaat bedrijvigheid in een gebied waar voorheen de verpaupering regeerde. Een stadsdeel met zicht op een nieuwe glorie en een toeristische boulevard die vanaf de ene zijde aansluit op de stranden van Mambo Beach en aan de andere kant aansluit op het centrum van Willemstad.
Ik loop verder vanaf de blauwe botika, op de hoek van het Julianaplein in de richting van het stadscentrum over de Kaya ‘Papa’ Godett en de Pietermaaiweg. Dit gebied dat historisch en ook nog fysiek zichtbaar bekendstaat met een hoge dichtheid van monumentale gebouwen aan beide zijden van de straat. Een tweede ‘kapitaalgoed’ dat zich hier op korte termijn aan het ontwikkelen is. Een groot deel van dit gebied met nog overgebleven historische gebouwen in Pietermaai Smal zijn ook geplaatst op de werelderfgoedlijst van de Unesco. Het staat ook iedere eigenaar van zo’n gebouw in dit gebied vrij om van dit historisch kapitaalgoed in samenspraak met monumentenzorg, van een herstelplan gebruik te maken.
Op mijn wandeling zie ik tot mijn vreugde een herrijzend stadsdeel Pietermaai Smal in de opmaat naar het centrum van de stad. Hulde aan de mensen die hier het voortouw in nemen.
Op mijn tocht verder naar het Wilhelminaplein ontmoet je de enkele vroege vogels die ook gebruikmaken van de benenwagen en de eventuele regenbui trotseren om naar hun werk te lopen in plaats van daarvoor de auto te gebruiken. De fiets heeft Curaçao immers nog niet gevonden.
De vriendelijkheid en het respect voor de ander zijn veelal overeind gebleven op dit eiland en ik probeer dit te beantwoorden met ‘bon dia’ in de morgen, ‘bon tardi’ in de middag en ‘bon nochi’ in de avond. Een mooi gebruik op dit eiland en de bewoners ervan die op iedere maandag zelfs de moeite nemen de werkweek te beginnen met de wens van een ‘bon siman’.
Bij mijn terugkomst in Maastricht zal ik deze mooie traditie aldaar proberen in te voeren, want het is jammer dat deze mooie gebruiken en respect naar de ander toe bij ons grotendeels verloren zijn gegaan.
Na mijn vriendelijk geserveerde koffie met ontbijt op een terras alhier en het nieuws uit de krant gelezen hebbend vervolg ik mijn voettocht kriskras door de inmiddels mooi geplaveide winkelstraatjes van Punda. Kleinschaligheid, Caribische veelzijdigheid en vriendelijk winkelpersoneel dat ik ervaar als een derde ‘kapitaalgoed’ van een toeristische stad. Voor de grote winkelcentra hoef ik geen 10.000 km te vliegen.
Ik zou mijn wandeling hier kunnen beëindigen, maar sta eerst nog stil bij de Pontjesbrug die ik zo vele malen tijdens mijn verblijf op dit mooie eiland ben overgestoken. Een product dat wereldwijd als hotspot van Curaçao bekendstaat en ook promotioneel gebruikt zal worden is daarbij met zijn omgeving het vierde ‘kapitaalgoed’.
Graag zou ik ook nu willen oversteken naar Otrobanda, het stadsdeel dat in zijn samenhang van oud en nieuw, maar vooral ook qua historische inbreng voor Willemstad nog zoveel potentie heeft, kan zeker gewaardeerd worden als een vijfde ‘kapitaalgoed’. Diverse rondleidingen in dit gebied vanaf het Brionplein langs de historische plekken in dit stadsdeel en eindigend bij Kurá Hulanda hebben aan mij een indrukwekkende herinnering blijvend aan Curaçao en de Cariben gegeven. Vooral ook mijn bezoeken aan het slavernijmuseum zijn met uit het verleden opkomende spijtbetuiging een emotionele ervaring geworden. De voettocht van deze morgen laat ik hierbij eindigen.
Ik loop dan nog langs de rijkelijk gevulde barkjes via de mooie ophaalbrug langs het Waaigat in de richting van mijn logement in de Penstraat terug.
Bij het genieten van een smakelijk geserveerde lunch kan ik dan mijn gedachtegoed op papier zetten om dit met u te delen.
Ik kom zeker terug en dan loop ik dezelfde route. Wie loopt er dan met me mee?
Frans Maastricht, Nederland