In de naam van Tula speelt zich heel wat geestelijke milieuvervuiling af. Marvelyne Wiels en natuurlijk vooral de wijze waarop zij gedekt werd door Ivar Asjes en Alex Rosaria, en hun beider kritiekloze partijvazallen, zijn daarvan heel recente voorbeelden. Maar we mogen het ook heel letterlijk nemen, die milieuvervuiling.
Jaarlijks vindt er bij het Tula-monument op het Rif een herdenking plaats onder het motto dat te lezen valt op een van de daar aanwezige monumenten: Liber al fin. De heuse bobo’s (met dank aan Ruud Gullit) onder de Tula-adepten voeren dan het woord en leggen kransen voor de man die heeft gepresteerd wat zij zelf nooit, maar wel pretenderen te durven: ergens voor staan.
Wat gebeurt er met die kransen als die hele prostituering van Tula voorbij is? Ze moeten worden opgeruimd. Duidelijk zat. Wie moet dat doen? De overheid. Duidelijk zat, want wie is uiteindelijk verantwoordelijk voor viering van herdenkingen van de vader des vaderlands? De overheid.
De overheid geeft dus opdracht aan iemand om die kransen op te ruimen en aldus Tula en zijn monument van de tekenen des tijds - en die betekenen altijd: verval - te ontdoen en aldus Tula voor de eeuwigheid te prepareren.
En dat gebeurt. Die iemand die die opdracht kreeg, kweet zich van zijn taak: opruimen die kransen. Daar is geen twijfel over mogelijk. De foto toont immers de opgeruimde kransen. Achter de brede (ietwat Stalinistisch brede) rug van Tula liggen ze weggesodemieterd in de mangroven.
Wie valt over mijn grove taalgebruik (weggesodemieterd) - en voor veel van mijn landgenoten is grof taalgebruik het ergste wat je kunt uitvreten (sorry) en heel veel erger dan heel erge dingen doen - moet maar bedenken dat het feit dat de overheid toelaat dat de voor de vader des vaderlands bedoelde kransen onder verantwoordelijkheid van diezelfde overheid worden weggeworpen in de grootste economische schat van Curaçao, namelijk de natuur, een van de grofste aanvallen is tegen het belang van Curaçao en dat daarom ‘weggesodemieterd’ een nog veel te net taalgebruik is. Maar ja, ook taal heeft zijn grenzen.
Een van de helden die bij de ingang van het park worden gememoreerd is Toussaint L’Overture, de man die op Haïti een einde maakte aan de slavernij (en die heel triest aan zijn einde kwam in een kerker van Napoleon). Toussaint was een man van zijn woord. Hij schafte zoals hij beloofd had de zweep af. Maar hij zei na die afschaffing ook: ,,Ik heb nooit beloofd dat de mensen minder hard hoeven te werken.” En werken, dat moesten ze! Er kwam een heel ‘politioneel’ controlesysteem dat kracht werd bijgezet door de invoering van, niet de zweep, maar onder andere de door Toussaint ingevoerde knuppel.
Dan denk ik, zo’n heel slavernijherdenkingsmonument overziend: Wat is wijsheid? Dan kom ik uit op: Gun Toussaint de eer de zweep te hebben afgeschaft, maar gebruik zijn knuppel voor de onverlaten en degenen die hen dekken, die de kransen voor Tula, achter diens brede rug, in onze toekomst hebben weggesodemieterd. Dan pas geldt : Liber al fin. Liber van onverschilligheid voor onze toekomst. Liber van onverschilligheid voor jezelf.
Hans van Hulst
Curaçao