Humanitaire hulp aan Venezuela is een rookgordijn en wel een heel pijnlijke voor de Venezolaanse bevolking, die al gebukt gaat onder erbarmelijke omstandigheden. Pijnlijk omdat deze humanitaire hulp niet als zodanig is bedoeld maar door de VS worden ingezet om Venezuela verder te destabiliseren en rijp te maken voor een ‘regime change’. Het gevolg hiervan is dat de bevolking nog meer gaat lijden, doordat de politieke impasse verder op de spits wordt gedreven. Dit resulteert in nog meer onderdrukking, nog meer slachtoffers. 

Rookgordijn of niet, het is een verdienste van de vakbonden PWFC en Apri dat zij de samenleving hebben laten nadenken over onze positie als humanitaire hub richting Venezuela. Zij hebben duidelijk gesteld niet tegen humanitaire hulp te zijn, maar wel tegen de manier waarop het gaat gebeuren. Het Rode Kruis en de VN hebben Amerika al hiervoor gewaarschuwd. Dit zijn toch niet de minste internationale organisaties. Hoewel dit argument van de vakbonden doorgaans als een rookgordijn wordt gezien, is het belangrijk om stil te staan bij de positie waarin Curaçao zich dreigt te verkeren. Daar waar wij dachten enkel een humanitaire hub te worden, loopt Curaçao nu ook het gevaar een geopolitieke hub te worden, met alle gevolgen van dien. Wie kan er tegen humanitaire hulp zijn? Deze woorden worden echter misbruikt voor wat Noam Chomsky (nota bene een Amerikaan) als ‘manufacturing consent’ wordt genoemd. In het kort betekent dit dat westerse overheden en westerse media verstrengelde financiële en politieke belangen dienen en dat zij een heuse mediacampagne in gang zetten om de publieke opinie in hun voordeel te beïnvloeden. Goedkeuring wordt zo als het ware gefabriceerd. Dit is precies wat de Amerikanen en Britten hebben gedaan om de invasie van Irak (ook een olierijk land) te rechtvaardigen. De zogenaamde ‘weapons of mass destruction’, waarvan is bewezen dat die er niet waren, werden systematisch door de overheid en de media aangehaald totdat het binnenvallen van Irak in de publieke opinie van destijds gerechtvaardigd was. De geschiedenis heeft keer op keer bewezen dat Amerikaanse interventies nooit goed aflopen. Andere rookgordijnen die worden gebruikt zijn ‘freedom and democracy’. Donald Trump heeft niemand minder dan Elliott Abram als ‘special envoy’ voor Venezuela benoemd. De trackrecord van deze meneer in de buitenlandse politiek van de VS ten aanzien van landen als El Salvador, Guatemala, Nicaragua en Panama in de jaren 80 spreekt boekdelen. In plaats van vrijheid en democratie resulteerden deze interventies in burgeroorlogen, repressie, en dictaturen met de meest gruwelijke schendingen van mensenrechten. Het is een voorbode voor wat er komen gaat ten aanzien van ‘freedom and democracy’ nadat de ‘humanitaire hulp’ in Venezuela op gang wordt gezet.
Ik verwijs naar de volgende link van The Intercept: https://theintercept.com/2019/01/30/elliott-abrams-venezuela-coup/. Deze bron is niet uit de mainstream media zoals CNN, Fox, MSNBC, BBC, NOS enzovoorts. But that’s the point! Het is raadzaam om kritisch te evalueren wat de overheid en de media ons voorschotelen. Een best moeilijke opgave.

Rowan Marchena,
Curaçao