Nauwelijks twee maanden in België wonend, las ik in kranten veel nieuwe woorden. Opvallend was ‘boerkini’, een samenraapsel van boerka en bikini, een omstreden mantelvormig, het totale lichaam bedekkend tenue waarin moslimvrouwen de laatste tijd ook in West-Europa in zee proberen te dobberen. Het scheelde weinig of boerkini’s waren in Frankrijk al verboden. Maar de rechter oordeelde dat dit verbod indruist tegen het principe van laïcité (strikte scheiding van religie en Staat, zoals onder andere in Frankrijk bestaat). Dit opmerkelijke vrouwengedrag wordt na de recente aanslagen uitgelegd als bewijs voor de opmars van islam. In West-Europa wordt gevreesd dat net als in India, Indonesië en veel Afrikaanse landen de cultuur zal worden vervangen door deze endogene, snel verspreidende religie. Blijkbaar heeft dat godsverhaal tegenwoordig meer aantrekkingskracht dan het oudere zweverige christendom. Op Curaçao, waar donkere vrouwen zich bij voorkeur niet in het openbaar ontkleden in nabijheid van blanken in hun bikini’s, speelt dit probleem niet. Hier geen scheiding tussen religie en overheid: katholiek is overheid, overheid is katholiek; Statenvergaderingen worden begrensd door kruis en gebed; reguliere feesten in kerken gevierd en de bisschop is tevens een soort gouverneur die zich op het Brionplein eens per jaar vertoont en auto’s doopt. In de negentiende eeuw heeft de missie hier zodanig onder slaven huisgehouden dat het donkere deel van de bevolking nog steeds meent katholiek te zijn. Bloot is taboe, zoals de meeste Afrikaanse tradities zijn gewist. De negercultuur is opgegaan in wierrook. Op een eiland met een kwart van de bevolking protestants, hindoestaans, joods, moslim, anders of niets is, is de hegemonie van het katholieke deel historisch uit te leggen, maar totaal niet van deze tijd. Waarom speelt dit thema bij geen enkele politieke partij een rol?
Ik wacht op een antwoord.
Carlos Weeber,
België