Ik ben een voorstander van de democratie. Het is een groot goed om in staat te zijn om met zijn allen de koers van een land te bepalen. Democratie kan in mijn ogen echter niet een doel op zich zijn, slechts een middel om een rechtsstaat te bereiken waar iedereen, in alle verscheidenheid en in vrijheid zijn eigen plekje heeft. Als een volk - op welke wijze dan ook - een leider heeft gekozen, hopelijk op basis van zijn verkiezingsprogramma, betekent dit dat deze persoon door de meeste mensen capabel wordt geacht om het land te leiden, waarin iedereen zich vertegenwoordigd voelt. Niet alleen zijn achterban, nee, iedereen, ook dat deel van de gemeenschap dat niet voor hem heeft gestemd. Alleen dan kan er sprake zijn van een democratische rechtsstaat.
Onze geschiedenis leert ons dat niet alle wereldleiders een democratische rechtsstaat nastreven. Sommigen hebben de macht gebruikt om grote delen van hun bevolking (en van andere bevolkingen by the way) te vervolgen en te vermoorden. Anderen hebben met gezwinde spoed alle tegenstanders gevangengezet zodra ze de troon beklommen. En dan heb ik het niet gehad over de leiders die de macht enkel hebben gebruikt om zichzelf te verrijken.
Dit betekent dat een democratie geen rechtsstaat garandeert. Es más, een democratie garandeert niet eens goede besluiten. De Britten zijn nog steeds aan het bekomen van het referendum als gevolg waarvan zij nu binnen twee jaar uit de Europese Unie moeten stappen. Kiezers hebben gestemd op gevoel, aangejaagd door twee paljassen die beiden inmiddels hebben bedankt voor de eer om het volk uit het spreekwoordelijke Egypte te leiden naar het beloofde land.
Dichter bij huis kijk ik met angst en beven uit naar de Amerikaanse verkiezingen waar niet twee, maar deze keer één idioot op het punt staat de Amerikaanse politiek voor altijd te veranderen, of hij wint of niet. Met oneliners, racistische retoriek en vooral oncontroleerbare opvliegendheid heeft hij een achterban vergaard die zo mogelijk nog angstaanjagender is.
De wijze les die we hier moeten leren is dat een democratie twee kanten heeft. Aan de ene kant brengen de kiezers een stem uit, die aan geen enkele kwaliteitseisen hoeft te voldoen. De kiezer kan een informed decision hebben gemaakt of gewoon voor de buurman hebben gestemd. De kiezer kan ook hebben gestemd voor iemand die haar telefoonrekening heeft beloofd te betalen, zonder dat is verdiept in het partijprogramma. We moeten ons realiseren dat het algemeen belang niet voor alle kiezers te zien is from where they are standing.
Dat maakt de verantwoordelijkheid om dit algemeen belang niet uit het oog te verliezen bij de gekozenen des te groter. Het is deze taak die vooral na de verkiezingen het zwaarst en het allerbelangrijkst zal zijn. Ik doe een oproep aan allen die zich verkiesbaar hebben gesteld om het algemeen belang niet uit het oog te verliezen. Vergeet de ruzie met je vorige matties voordat je uit partij x, y of z bent gestapt, en denk eraan dat we samen veel meer kunnen dan alleen. Denk aan wat Curaçao nodig heeft om vooruit te komen (en dat is in ieder geval geen veroordeelde politicus die heeft bewezen dat hij van Curaçao in recordtijd een puinhoop kan maken) en niet aan wat jij eruit wilt slepen voor je eigen ego.
Het volk zal stemmen en heeft alle keus, maar het zijn de formerende partijen die uiteindelijk de koers zullen bepalen. Daar heb ik mijn hoop op gevestigd. Please don’t disappoint.
Monique Rhuggenaath,
Curaçao/Rotterdam