Aan het openbare strand van Marriott, bekend als Sonesta Beach, is het een heerlijke vroege ochtend, net als alle anderen hier in Curaçao Paradijs. Ik heb net 20 minuten rondjes trekken achter de rug, lekker uitzwemmen en even dobberen in zee. Wat een mooi hemels schouwspel zo rond 6.15 uur in de ochtend. De volle maan en de eerste zonnestralen zijn met hun dans der Goden bezig, prachtig. Opeens, als uit het niets, gebeurt er iets raars. Vogels stoppen hun harmonieuze zang en vliegen wild in het rond met een schril gekrijs.
Groepjes van 60-plussers verspreiden zich met grote slagen richting open zee. Ik ontwaak snel uit mijn dobberroes en voel de dreiging en het gevaar om me heen, wat gepaard gaat met heel veel lawaai afkomstig van een soort monster motor van het Marriott Hotel.
Ineens waaien, met een snelheid van een atoombom, vanaf het strand hele grote rookwolken richting zee. Steeds meer rookgordijnen komen onze kant op, de een nog dichter en giftiger, lijkt het. Mijn ogen branden uit hun kassen, mijn keel slaat dicht. Ik heb moeite met ademhalen en mijn borstkas lijkt op slot. Snel zwem ik met trage lome slagen richting het einde van het strand. Ik heb nog niet door wat er gebeurt en denk: moet ik niet over het land naar mijn auto rennen? Met de terroristische beelden uit Tunis in mijn herinnering kan ik maar niet helder denken en vraag aan een rustig voorbij kuierend personeelslid wat er gebeurt. Met een glimlach zegt hij ‘dat er wordt gespoten tegen de muggen. Ik registreer direct de geur van insecticide, nog net voordat mijn neus het ook begeeft.
Frappant om te zien hoe iedereen zijn hachje probeert te redden terwijl het hotelpersoneel rustig in een walm van giftige wolken ligstoelen arrangeert en het strand opruimt. Ook de beveiliging blijft gewoon in de rook staan! Blijkbaar een normaal alledaags tafereel. Ik ben de enige die in paniek raakt.
Nu is het hele strand bedekt met rook en het gaat maar door, ik weer op de vlucht, eindelijk de route van de alleswetende penshonado’s volgend. Ver de zee op. Maar de rook lijkt mij te verlammen, ik kom maar langzaam vooruit.
Gedesoriënteerd ga ik een paar keer kopje onder om de viezigheid uit mijn hoofd te spoelen. Bij navraag blijkt dat dit de laatste tijd een dagelijkse praktijk geworden is. Enkele reguliere gasten beweren dat het niet goed kan zijn voor de gezondheid, maar ach wat doe je eraan?
Ik sta er versteld van hoe zo'n internationale hotelketen als Marriott zich zoiets kan permitteren, terwijl het personeel rondloopt en gasten op hun strandstoelen wachten op de zonsopkomst en terwijl de lokale bevolking zich fit probeert te houden in zee. Is er geen intelligent persoon in die hele directie die kan uitzoeken of er geen veiliger en natuurlijke manier is om muggen te bestrijden in een groot gebied?
Er zijn toch genoeg deskundigen op het gebied van schone lucht op het eiland en natuurlijke lokale remedies die muggen weghouden. Zijn jazzavonden zonder muggen beter dan jazzavonden zonder mensen? Marriott moet zich schamen. Deze praktijken moeten wij niet langer toestaan op het eiland. Gebruik sociale media effectief, registreer deze praktijken en maak ze bekend onder het publiek. Een schoner, veiliger en gezonder Curaçao verkoopt beter.
Na al dit geweld moest ik nog een half uur bijkomen en besloot de Schottegatweg op te gaan om tijd te besparen in het verkeer. Al rijdend mocht ik het hele tafereel vanaf Palu Blanku weer herbeleven. Stank vanuit de raffinaderij Isla. Waar zijn wij mee bezig? Waarom willen deze grote bedrijven ons eiland afbreken en de mooie bevolking de das om doen door het verspreiden van gif? Houden wij niet van het eiland, van de aarde? Misdaad tegen de natuur is automatisch misdaad tegen de mensheid. Foei Marriott, Foei Isla!
Cheraldine Osepa
Curaçao