Het is onbegrijpelijk dat een orgaan als Kolaborativo, dat constructieve sociale dialoog wil bevorderen, wel de krachten van werknemers en werkgevers weet te bundelen, maar door diverse regeringen óf niet serieus wordt genomen óf zelfs geheel wordt genegeerd. Deze week sloeg de organisatie een noodkreet om dialoog met het kabinet Asjes; niet om te praten voor het praten, maar om concreet oplossingen te zoeken voor het op grote schaal verloren gaan van banen. Geen zichzelf respecterende regering die hier doof voor kan zijn. Tripartiete overleg is geen straf, maar juist gunstig voor het politiek bestuur. Nog te veel wordt door Curaçaose politici de sociale of nationale dialoog gezien als een bedreiging. In ontwikkelde landen - of beter gezegd - landen die hebben aangetoond te groeien en door groei meer sociaal beleid te kunnen bieden, is bewezen dat de natie allang niet meer wordt bestuurd door alléén de regering, maar dat dit gebeurt samen met sociale partners: vakbeweging en bedrijfsleven. Met een sterk ambtelijk apparaat als essentiële ondersteuning. Dit creëert wat genoemd wordt draagvlak, waardoor de politiek veel beter in staat is om zowel populaire, maar vooral impopulaire maatregelen te treffen. Elke regering mag zich gezegend noemen met werknemers en werkgevers aan dezelfde tafel, die nog samenwerken ook. Dat is op Curaçao wel eens anders geweest; dat het oorlog was tussen bonden enerzijds en de particuliere sector anderzijds, met zeer veel arbeids- en sociale onrust tot gevolg. Als er nu een staking is of een werkonderbreking, dan is dat negen van de tien keer in de sfeer van de (semi)overheid. Dat mag dan weer vooral de politiek zich aantrekken, hoewel vooral het bedrijfsleven en de gewone man hiervan het slachtoffer is. De sociale dialoog met de stakeholders die samen op hoofdlijnen de samenleving vormgeven is daarom niet een probleem voor de regeerders, maar een deugd; een steuntje in de rug. Sterker: geen democratisch ingestelde politicus kan erop tegen zijn. Natuurlijk kan het binnen de dialoog er heftig aan toe gaan en zal de regering of een individuele bewindspersoon zich soms stevig moeten verdedigen, maar dat zal de inhoudelijke en rationele argumentatie van het eindbesluit alleen maar ten goede komen. Dialoog betekent niet oeverloos discussiëren met als resultaat dat er uiteindelijk geen beslissing uitrolt; het betekent ook niet dat de bonden en de commercie op de stoel willen gaan zitten van de ministers en Staten - of omgekeerd - want uiteindelijk behoudt ieder van de partners zijn eigen verantwoordelijkheid. Maar alleen gezamenlijk is het mogelijk in ‘Pas, trankilidat i prosperidat’, zoals het regeerakkoord van PS/PAIS/PNP/Sulvaran werd gedoopt, oplossingen te vinden voor de grote, soms bijna onoverkomelijke, uitdagingen waarmee het kleine en kwetsbare Curaçao zich geconfronteerd ziet. Dat memoreerde ook de nieuwe gouverneur, Lucille George-Wout, in haar rede in het parlement waarmee ze het ambt aanvaardde: ‘Regeren is ieder zijn verantwoordelijkheid’. Níet alleen van de regeerders, maar van de bevolking als geheel. Terechte stelling van de gouverneur. Burgers die hier geen boodschap aan hebben zijn onverschillig, maar politici die hier geen invulling aan wensen te geven, zijn antidemocratisch.
