Er kan in Fòrti dan wel een regering zitten die relatieve rust uitstraalt. De begroting kan keurig op orde zijn. De Rijksministerraad kan vermoedelijk snel instemmen met het wegnemen van de aanwijzing. Er kan een principebesluit liggen voor de veelbelovende bouw van Hospital Nobo Otrobanda. Dat alles neemt niet weg dat er iets borrelt in de Curaçaose samenleving. Het gaat dan niet om het toerisme, dat hopelijk alleen tijdelijk in zwaar weer verkeert. Het gaat niet om de faillissementen en de daarmee gepaarde gaande ontslagen. Ook niet om de onzekerheid over de Isla-raffinaderij na 2019. Zelfs gaat het niet om de ogenschijnlijke toename van inbraken en overvallen. Het gaat sinds 5 mei dit jaar nog maar om één ding: de oplossing van de moord op de actieve parlementariër, de op dat moment populairste politicus van Curaçao, wijlen Helmin Wiels. De zaak Magnus, zoals die is genoemd naar zijn tweede naam, heeft sindsdien menig krantenkolom gevuld, vele uren radio en televisie opgeleverd, om van sociale media en andere geruchtencircuits maar te zwijgen. Het heeft ook een aantal arrestaties opgeleverd en een reeks verdachten; personen die volgens politie en justitie betrokken zouden zijn bij het plegen van de moord. Maar iedereen wéét dat het uiteindelijk gaat om de opdrachtgever(s), de ‘intellectuele dader(s)’. Die is/zijn nog altijd niet bekend. Nog steeds niet ontmaskerd. Althans niet voor het grote publiek. Wel hebben de autoriteiten en zelfs minister Navarro van Justitie een paar keer laten doorschemeren te weten wie er achter de moord - die op Curaçao een ware schok teweegbracht - op Wiels zit, maar dat het erom gaat het ook te kunnen bewijzen. Dat klinkt telkens veelbelovend, maar concreet heeft de bevolking er zes maanden na dato nog niets aan. Misschien zelfs wel het tegendeel. De échte dader(s) is of zijn dus wellicht heel nabij. De nieuwe coalitie moest en wilde na de verkiezingen eind 2012 rust brengen na twee jaren van groot wantrouwen. Maar na 5 mei is dat gevoel van ‘Wie is de vriend en wie de vijand?’ alleen maar versterkt. Zo’n toestand waarin onzekerheid en roddels de overhand krijgen, kan een samenleving maar voor enige tijd aan. Anders heeft dit grote, mogelijk zelfs onherstelbare gevolgen voor de samenhang en het vertrouwen. Daar kan zelfs het meest aantrekkelijke investeringsklimaat niet tegenop. Er móet dus (snel) klaarheid komen. Natuurlijk is het makkelijker gezegd dan gedaan. Maar het is een absolute must. Liefst vóór de jaarwisseling.
Dat moet niet alleen Willemstad maar ook Den Haag nog veel beter beseffen.