Het kabinet-Pisas (MFK/PNP) heeft het de laatste tijd knap lastig. Eerst was er de botsing tussen de regeringspartijen over het ‘dissidente gedrag’ van twee kritische Statenleden van ‘junior’ coalitiepartner PNP, die het gewaagd hadden mee te doen en mee te stemmen met een motie van de oppositie over het traject ten aanzien van een nieuwe operator voor de Isla-raffinaderij. Nu moet MFK vroegtijdig afscheid nemen van een eigen minister, namelijk van de problematische bewindsvrouw van Gezondheid, Milieu en Natuur (GMN). Zonder zich in het parlement te verantwoorden, heeft Dorothy Pietersz-Janga gisteren haar ontslag aangeboden. Het was onvermijdelijk. Haar positie was onhoudbaar geworden. Al kort na haar aantreden was zij eind 2021 ternauwernood aan een motie van wantrouwen ontsnapt, maar kreeg wel een motie van afkeuring - mede gesteund door fractieleden van PNP en haar eigen MFK. De gewraakte brief waarin zij de vereffenaars van BZV (Buro Ziektekostenvoorzieningen) instrueerde af te zien van verdere miljoenenrechtszaken tegen ex-bestuurders, die ‘grandioze geldsmijterij’ wordt verweten, bleef haar ook daarna achtervolgen. Vooral door haar eigen toedoen. Want de vergissing - voor zover het dat was - werd nooit opgehelderd (waarom en vooral in opdracht van wie?) en het schrijven werd ook nooit officieel ongedaan gemaakt. De passage van het Hofvonnis, waarin drie rechters expliciet stilstaan bij Pietersz-Janga’s mislukte interventie deed haar daarom de das om. De partij van premier Gilmar Pisas kon niet anders dan het vertrouwen opzeggen; al is dat een riskante operatie, zo blijkt. Waarom de bewindsvrouw überhaupt nog ‘drie dagen bedenktijd’ nodig had, is onbegrijpelijk. In de politiek geldt dat als er geen steun is de betrokken bestuurder onmiddellijk de eer aan zichzelf houdt. Opmerkelijk genoeg geeft zij in haar ontslagbrief aan de gouverneur toch nog ‘een trap na’. Vooral haar eigen MFK moet het daarbij ontgelden. De verbitterde politica vraagt zich af of er inzake haar verzochte vertrek wel sprake is geweest van ‘een democratische beslissing binnen de partij’. Maar met name doet Pietersz-Janga een boekje open over de kennelijke verdeeldheid binnen MFK en de MFK-fractie; met negen leden de grootste van het Curaçaose parlement. Want ze spreekt over ‘een kernsplitsing binnen mijn partij’, als het in de Staten zou zijn aangekomen op stemmingen over haar politieke lot. Dit duidt op een sluimerend probleem voor de ‘senior’ regeringspartij, met integriteit als scherpe scheidslijn. Want zoals deze krant vorige week berichtte doet het vonnis met verwijzing naar de BZV-brief ‘alle integriteitsbellen klinken’. Daarin wordt niet voor niets verwezen naar het kabinet-Schotte (2010-2012); het begin van de misstanden bij BZV. Een splitsing, zoals Pietersz-Janga het benoemt, suggereert dat er voor- en tegenstanders zijn. Personen waaronder partijgenoten en aanhangers die het wel en minder nauw nemen met geldende integriteitseisen. Dat de huidige partijleiding kiest voor het eerste en daarmee indirect nogmaals afstand neemt van de voormalige MFK-aanvoerder(s), vergt moed en is een goede zaak. Maar óók extra oplettendheid voor wat er binnen de eigen gelederen kennelijk speelt en gebeurt.
