De ABC-eilanden moeten zich opmaken voor opnieuw zes jaar onrust - en vermoedelijk in zelfs veel heviger mate dan de afgelopen zes jaar - aan de grens bij de zuiderburen in Venezuela. De beëdiging van president Nicolás Maduro voor een tweede termijn is géén goed nieuws voor Venezuela zelf, niet voor de regio tot in heel Latijns-Amerika en ook niet voor Curaçao, Aruba en Bonaire, die met helder weer de kustlijn kunnen zien. Voor zelfs de grootste optimist en de meest fanatieke aanhanger van Maduro zijn de voortekenen somber. Allereerst voor het land en inwoners zelf. Rijk aan natuurlijke hulpbronnen - naast aardolie ook vruchtbaar en in theorie ideaal voor grootschalige zelfvoorzienende land- en tuinbouw - maar arm tot op het bot. Zowel nationaal, gezien de onoverbrugbare staatsschuld, als de vele miljoenen hulpeloze Venezolanen. Die zijn de wanhoop nabij, getuige de massale uittocht. Er is een gebrek aan van alles, ook aan primaire levensbehoeften. Voedsel en medicijnen. Zelfs de brandstof is vaker op. Een tikkende tijdbom, maar dat is het al jaren na de mislukte ‘Bolivariaanse revolutie’, in gang gezet door Hugo Chávez die vlak voor zijn dood Maduro aanwees als zijn opvolger. Het land gaat gebukt onder honger en een hyperhyperinflatie van een miljoen (!) procent. Het is niet te bevatten dat mensen in een dergelijke situatie overleven. Toch doet de president in zijn Paleis Miraflores alsof er niets aan de hand is. Het zijn andere, vooral westerse landen die schuld hebben, zegt Maduro bij herhaling. ,,Venezolanen zitten in een overlevingsmodus, ze hebben geen tijd voor protest”, is de uitleg van buitenlandse correspondenten waarom de bevolking dit noodgedwongen nog accepteert. De verkiezingen vorig jaar zijn onrechtmatig verlopen, stelt de oppositie in Venezuela. Ook onder meer de Europese Unie, Amerika, Canada en - belangrijker - de Grupo de Lima van veertien Zuid-Amerikaanse landen, erkennen Maduro niet. Hij won in mei naar eigen zeggen met twee derde van de stemmen. De opkomst was echter nog niet eens de helft en daarmee een stuk lager dan in 2013. De binnenlandse situatie in Venezuela is inmiddels een internationale aangelegenheid geworden en treft ook de aangrenzende landen, waaronder de dichtbijgelegen Benedenwindse Eilanden. Zij hebben al aan den lijve meegemaakt welke impact de Venezolaanse crisis heeft voor de economie en het dagelijks leven op de eilanden. Diverse sectoren, waaronder de olieraffinage, zitten daardoor al een paar jaar in de min en de aanwezigheid van duizenden Venezolanen waaronder vele ‘ongedocumenteerden’ is onmiskenbaar; met alle gevolgen voor de sociale infrastructuur. Het is eigenlijk onbegrijpelijk dat dit in Den Haag onvoldoende lijkt te zijn doorgedrongen en dat het überhaupt nog een onderwerp van discussie - nee, zelfs van conflict - is op het Interparlementair Koninkrijksoverleg (Ipko). En waar stopt het? Vorig jaar liet de autoritaire Maduro al iets zien van zijn onberekenbaarheid, toen hij plotsklaps en unilateraal een boycot en grenssluiting met de ABC afkondigde. Dit is voor de kleine en dus kwetsbare eilanden waarschijnlijk nog het meest gevreesd; het onvoorspelbare gedrag van een alleenheersende president die steeds verder in het nauw raakt en dus gekke sprongen kan maken. De afwezigheid van het Koninkrijk der Nederlanden, en dus ook van de autonome landen Curaçao en Aruba, bij de inauguratie van Maduro kan gevolgen hebben in de vorm van repercussies. Premier Eugene Rhuggenaath (PAR) van Curaçao staat achter het besluit dat minister Stef Blok (VVD) van Buitenlandse Zaken na overleg met de regeringsleiders van de Caribische landen heeft genomen, maar benadrukt dat de diplomatieke banden met Caracas nog wel intact blijven. Een ‘gebalanceerde reactie’ dus op de verkiezingsuitslag en inauguratie met een beetje oog voor de belangen van het Caribische deel van het Koninkrijk. Die reactie liet op zich de mogelijkheid open dat er toch een vertegenwoordiging van het Koninkrijk naar de installatieceremonie zou gaan in ‘het grootste buurland van het Koninkrijk’. Ook de Koninkrijksambassadeur in Venezuela was donderdag echter niet aanwezig. Daarmee zetten ‘Aruba y Curazao’ hun eeuwenlange relatie met het buurland op het spel, in lijn met het standpunt van de Raad van Buitenlandse Zaken van de Europese Unie (EU). Welbewust en terecht. Maar dit behoort automatisch in te houden dat de ABC óók moeten kunnen rekenen op en indien nodig terugvallen op financieel-economische steun én bescherming van primair het Koninkrijk, maar tevens de EU en bondgenoten, in geval de eilanden die zich aan de frontlinie bevinden eventueel het slachtoffer worden van zeker niet uit te sluiten wraakacties vanuit Miraflores. Deel uitmaken van een groter verband brengt uiteraard verplichtingen met zich mee, maar eveneens rechten en voordelen. Het is samen uit, samen thuis.