Hoewel er wisselend over wordt gedacht - meestal positief als een toeristische trekpleister en soms negatief als een bron van vuil en illegaliteit - vormt het gedwongen vertrek van de Venezolaanse barkjes een leegte in het stadsbeeld. Gedwongen omdat het afscheid van de laatste bootjes het rechtstreekse gevolg is van de grensblokkade die de Venezolaanse president Nicolás Maduro begin januari eenzijdig tegen de ABC-eilanden afkondigde. De lokale autoriteiten stonden de Venezolaanse handelaren niet toe langer dan twee maanden op het eiland te blijven. Hierop zijn de laatste vier overgebleven barkjes teruggevaren naar La Vela de Coro. De kleurrijke en veel gefotografeerde ‘drijvende markt’ langs de Sha Caprileskade in Punda is met rolluiken gesloten. Dit biedt een triest en ook slordig aangezicht. Slordig omdat veel stalletjes gehavend zijn achtergelaten en de kleurige doeken zijn verdwenen. En triest omdat er momenteel geen leven in de brouwerij is, maar ook om de vraag wie Maduro hiermee het hardst treft: Willemstad op Curaçao (en Oranjestad op Aruba en Kralendijk op Bonaire, waar de barkjes ook al decennia kwamen)? Of zijn eigen Venezolaanse bevolking in het armlastige Falcón? Er bestaat geen twijfel over dat vooral dit laatste het geval is. Venezuela verkeert al zo lang en zo diep in een politieke, financiële, economische, sociale en humanitaire crisis dat de afzet van groente en fruit op de eilanden voor de kust vooral de laatste jaren zorgde voor welkome extra inkomsten in harde valuta. Curaçao en de andere eilanden zullen wel zorgen voor nieuwe aanvoerlijnen, zoals vanuit Colombia, de Dominicaanse Republiek en de Verenigde Staten, wat al veel langer gebeurde. Waarschijnlijk tegen een hogere prijs, maar dat overleeft de bevolking wel. Degenen die echter dachten dat de actie van Maduro begin 2018 slechts van korte duur zou zijn, om de spierballen te laten zien, komen bedrogen uit; het blijkt steeds meer dat er voorlopig geen einde komt aan de unilaterale grenssluiting. De president toont aan niet voor rede vatbaar te zijn en tot irrationeel handelen in staat. Dat moet eenieder aan het denken zetten. Over wat dit kan betekenen voor de overige sectoren waarin nog wel - zij het op een laag pitje - zaken wordt gedaan met het buurland en welke risico’s dit inhoudt. Het meest in het oog springt daarbij natuurlijk de petroleumindustrie met Venezuela, waar ook alle drie de Benedenwindse Eilanden mee te maken hebben: Isla/PdVSA en de olieterminal op Curaçao, Bopec/PdVSA op Bonaire en Citgo/PdVSA op Aruba. Zolang Petróleos de Venezuela zichzelf en Venezuela nauwelijks kan bedruipen, moeten er zeker niet al te hoge verwachtingen zijn ten aanzien van de noodzakelijke structurele investeringen in de installaties en exploitatie op de eilanden. En wat de drijvende markt betreft; het is qua timing het juiste moment om meer geld en energie te steken in eigen productie. De mogelijkheden van moderne technologie, hydrocultuur en teelt zonder aarde of op water zijn veelbelovend. Ook voor het droge klimaat van de ABC. Meer zelfvoorzienend zijn biedt grote voordelen qua werk(gelegenheid), inkomen en deviezen door minder import. De Venezolaanse handelslui zullen wel weer terugkeren in de post-Maduro-tijd. De Curaçaose overheid doet er echter goed aan samen met winkeliersverenging DMO nu al na te denken over hoe het dan schoner en veiliger kan zónder de ongewenste risico’s van illegaliteit (wapens, smokkelwaar, verdovende middelen en mensenhandel). Ook biedt de leegte nu kansen aan lokale producenten om hun waar op een net zo vrolijke en authentieke wijze aan de man te brengen. Waarmee de trekpleister voor Punda behouden blijft.
