Een ketting is zo sterk als de zwakste schakel. Dat geldt ook voor de kersverse regering van Aruba. Het kabinet-Wever-Croes, gevormd door MEP, POR en RED. Na jarenlang kent Aruba geen regering meer die gevormd wordt door één partij met de absolute meerderheid. Hoewel dat beslist zijn voordelen heeft - zo kan er makkelijker en besluitvaardiger worden bestuurd omdat ministerraad en Staten(fractie) doorgaans op één lijn zitten - gaat dat heel vaak vroeg of laat toch ten koste van de interne parlementaire controle. Parlementair omdat al snel de gekozen volksvertegenwoordigers geacht worden en geneigd zijn om de partijlijn, uitgestippeld door de aangestelde ministers, te volgen. Dat geldt natuurlijk ook voor een coalitie, maar daar is de controle van binnenuit (beter) geregeld. In dit geval houden drie partijen elkaar scherp in de gaten. Curaçao, Sint Maarten en Nederland hebben al veel langer en eigenlijk per definitie te maken met coalitievorming. Dat leidt tot compromissen en grote kans op stroperigheid, maar daar staat tegenover dat elk besluit goed beargumenteerd, onderbouwd en uitonderhandeld moet zijn. Het grootste nadeel is dat een (veel) kleinere partij de regering kan maken of breken en de facto zelfs méér macht heeft omdat in wezen de oversteek naar de oppositie - om samen een nieuwe gelegenheidsmeerderheid te vormen - heel eenvoudig is. Niet bepaald een opbeurend praatje zo aan het begin van de rit van een nieuwe regeringscombinatie, maar wél iets om constant rekening mee te houden. Voor nu zijn de ogen gericht op het nieuwe elan. Nieuwe bewindslieden met nieuwe ideeën. MEP, POR en RED hebben dit samengebundeld in ‘Hunto pa Aruba’. Geen lijvig document, wat had kunnen worden verwacht bij een coalitie die de afspraken wil dichttimmeren om misverstanden halverwege te voorkomen. Maar een ‘programa di gobernacion’ dat opvallend genoeg in hoofdstuk 1 meteen al begint met ‘goed bestuur, integriteit en transparantie’. Daarmee geven partijen invulling aan hun campagne voorafgaand aan de verkiezingen op 22 september. Of dit nu in reactie is op de AVP die de afgelopen acht jaar in haar eentje heeft mogen reageren of niet, het is een goede zaak dat een kwetsbare eilandstaat een hoge prioriteit geeft aan deugdelijk openbaar bestuur. Anno 2017 kan dat ook niet anders, wil een regering het vertrouwen van de burgers behouden. Dit moet echter niet alleen op papier staan, maar politici dienen er ook daadwerkelijk invulling aan te geven. Hoofdstuk 2 is gewijd aan openbare financiën en de houdbaarheid ervan. De economische bedrijvigheid van Aruba is voor vele landen in de regio een toonbeeld van hoe het kan, maar de overheidsfinanciën zijn met een schuld van 4,2 miljard florin op z’n zachtst gezegd een enorme zorg. Deels is de Arubaanse economie de afgelopen jaren overeind gehouden/gefinancierd met overheidsbestedingen en -investeringen. Dat kan een tijdje, maar is niet duurzaam. Wever-Croes wil de uitgaven ‘structureel terugdringen’. Het is jammer en een gemiste kans dat het de nieuwe regering niet is gelukt hier van meet af aan zelf het goede voorbeeld te geven door nu toch met acht ministers in plaats van de eerder beloofde zes of zeven aan te treden. Om de coalitie tevreden te houden zal er wel meer water bij de wijn nodig zijn. Het is aan regeringsleider Evelyn Wever-Croes (MEP) om exact te weten wat de zwakste schakel is en te bewijzen dat Aruba ook door een coalitie effectief kan worden bestuurd.