De regering-Whiteman en in het bijzonder de PS-ministers hebben het er maar druk mee. Acties en dreigingen om de boel ‘plat’ te leggen. Minister Larmonie van Arbeid met de stakingen en blokkades van werklieden die voor de onderaannemers werken voor de poorten van de Isla/PdVSA-raffinaderij; minister Dick van Onderwijs met de manifestatie voor het Statengebouw in Punda van niet-onderwijzend personeel; en minister Victorina van Gezondheid met verplegend personeel van het Sehos dat het liefst per direct alle vragen beantwoord wil zien, en anders gaat de boel plat. Dit laatste, een hele werkomgeving ‘plat’ leggen, is een wapen waar over het algemeen te vaak en te snel naar wordt gegrepen of mee gedreigd. Ook als er niet eens direct sprake is van een arbeidsconflict, zoals in het geval van het Sehos. Alle partijen laten al heel snel hun spierballen rollen en tanden zien. En om aan te tonen dat zij echt serieus genomen moeten worden, is het al snel harde confrontatie in plaats van een oplossing zoeken rond de onderhandelingstafel. Ja, verpleegkundigen moeten gehoord én geïnformeerd worden (over de huidige toestand in het hospitaal en over de transitie naar het nieuwe ziekenhuis), maar dat hoeft niet op stel en sprong worden afgedwongen door vakbond CBV onder het mom dat er anders wat zwaait. De vraag is ook, zeker achteraf, of vakorganisatie STSK van niet-onderwijzend personeel inderdaad zo’n stennis moest maken in de binnenstad; afgaande op de opmerkingen van minister Dick dat ze niet begrijpt waarom deze actie überhaupt nodig was. En bij de Isla gaat, onder aanvoering van SGTK, het protest van werknemers van bij de raffinaderij werkzame aannemingsbedrijven zelfs een stap verder. De staking mondde uit in een grimmige sfeer met het in bezit nemen van de openbare weg, het in brand steken van een autowrak en het weigeren van de toegang voor de brandweer om het vuur te doven. Oproerpolitie en waarschuwingsschoten waren nodig. Dit is te gek voor woorden. Een volstrekt ontoelaatbare manier om de aandacht op te eisen voor overigens een zeer langslepende kwestie die wellicht terecht om prioriteit vraagt van de autoriteiten, maar waarvoor de bevolking zeker niet de prijs hoeft te betalen. Dat is óók de vakbondsleiders aan te rekenen. Helemaal ernstig wordt het als het aanbod van minister Larmonie - hoewel de overheid hier buiten staat en de oorsprong ligt bij Isla/PdVSA - om te bemiddelen, niet wordt geaccepteerd. De bewindsvrouw wil oprecht proberen binnen een paar dagen een oplossing te forceren, maar dan moet men wel eerst weer aan het werk. Zo niet, kondigt zij een afkoelingsperiode af. Het is moedig van Larmonie dat zij zich tussen de woedende werklieden begaf in een poging om hen persoonlijk over te halen, maar zij stelde zich hiermee kwetsbaar op. Beter was het om als regering van meet af aan duidelijkheid te scheppen, door direct al een dwingende periode van arbeidsrust in werking te laten treden en vastbesloten aan te geven op geen enkele wijze verstoring van de openbare orde te dulden.
