ANALYSE
Het Curaçaohuis in Den Haag, het Kabinet van Gevolmachtigde minister Marvelyne Wiels (Pueblo Soberano), boycot de meeste Curaçaose media. Een rondje langs diverse uitgevers, directeuren en hoofdredacteuren in Willemstad leert dat geen waren uitgenodigd voor de nieuwjaarsreceptie van het Curaçaohuis en dat zij ook geen persbericht met foto ontvingen van de bijeenkomst. Alleen een select groepje - mogelijk zelfs alleen één krant - mocht er verslag van doen met een foto, officieel geleverd door het Curaçaohuis.
Niet alle media op Curaçao hebben een correspondent en/of vertegenwoordiger in Nederland. Het Antilliaans Dagblad heeft al jaar en dag een vaste journalistiek medewerker in de omgeving van politiek Den Haag, die dagelijks verslag doet van gebeurtenissen en ontwikkelingen die relevant zijn voor Curaçao en de andere eilanden op en rond het Binnenhof en de ministeries alsmede de ‘Huizen’ van Curaçao, Aruba en Sint Maarten.
Voor persconferenties, bijeenkomsten, lezingen en recepties van opeenvolgende Gevolmachtigde ministers werden altijd alle media met een correspondent of fotograaf in Nederland uitgenodigd. Niet onder GevMin Wiels. Zij houdt de deuren gesloten of is uiterst selectief welke pers wordt toegelaten.
Het is een achterhaalde wijze van opereren en staat bovendien haaks op het transparante regeringsbeleid dat wordt nagestreefd door de zittende coalitie van PS, PAIS, PNP, Sulvaren en dat sinds enige tijd is versterkt met PAR. Maar, zoals al veel langer het geval is: voor Marvelyne Wiels gelden andere regels. Zij mag doen en laten wat ze wil en lijkt onaantastbaar.
Het Curaçaohuis is van haar, zo lijkt Wiels te willen aangeven, en zij bepaalt wie van de media welkom is en wie niet. Zij beslist wie tot persona non grata kan worden bestempeld en daar hebben haar voorlichters - die anders hebben geleerd tijdens hun studie communicatie - verder niets over te zeggen.
Dat andere, vooral ‘lastige’ media, niet waren uitgenodigd voor de nieuwjaarsbijeenkomst van Wiels was niet per ongeluk; het is vaker gebeurd. Schriftelijke vragen van de hoofdredactie over het laatste voorval aan de voorlichtingsafdeling blijven in eerste instantie onbeantwoord om vervolgens, na aandringen van deze krant, slechts aan te geven dat ‘uw bericht in goede orde is ontvangen’, waarop Duer Dania als medewerker voorlichting standaard schrijft ,,Ik vertrouw erop u voldoende te hebben geïnformeerd”. Geen enkele vraag wordt inhoudelijk beantwoord, zoals ,,Welke media waren uitgenodigd? En welke niet, en waarom niet? En welke media ontvingen de foto van het Curaçaohuis? En welke niet, en waarom niet?”
De redactie van deze krant heeft aangegeven dat de journalisten op deze manier - een doelbewuste boycot - hun werk niet naar behoren kunnen doen: ,,Dat wil zeggen: het informeren van onze lezers op Curaçao en elders, en dat is onaanvaardbaar.” Ook andere media blijken te zijn buitengesloten (lees: ongelijk behandeld), waaronder de kranten Nobo, La Prensa en de Extra, zo blijkt als bij de leiding wordt gepolst.
,,Mevrouw Wiels heeft een hekel aan journalisten die ‘onverveerd’ over haar handel en wandel berichten,” meent AD-correspondent René Zwart. ,,Media die berichten over de aanhoudende reeks misstanden op het Curaçaohuis sinds mevrouw Wiels er de scepter zwaait, kunnen het schudden.”
Zwart stelt tot persona non grata te zijn verklaard. ,,En dat omdat ik mijn werk naar behoren probeer te doen. De berichtgeving heeft ertoe geleid dat er inmiddels drie onafhankelijke onderzoeken naar het gedrag van Wiels zijn ingesteld - onder meer door de ombudsman - met alle drie dezelfde uitkomst: op het Curaçaohuis heerst een angstcultuur, Wiels heeft medewerkers vernederd, geïntimideerd, bedreigd en weggewerkt en friends & family aangesteld in niet bestaande vacatures, zij heeft haar cv bij elkaar gefantaseerd en heeft tegenover de onderzoekers en de rechter leugenachtige verklaringen afgelegd en ze smijt met geld.”
Er ligt een nieuw rapport over het functioneren van het Kabinet van Gevolmachtigde minister Wiels. Waarom wordt het zo angstvallig achtergehouden? Begaat premier Ben Whiteman (Pueblo Soberano) dezelfde fout als zijn voorganger Ivar Asjes, die kennelijk koste wat kost de hand boven het hoofd van Marvelyne Wiels hield, maar uiteindelijk zelf door PS werd weggejaagd en het veld moest ruimen? Dat Statenlid Omayra Leeflang van de oppositie naar het onderzoeksrapport vraagt, is tot daar aan toe. Maar dat zelfs regeringspartij PAR er indringend om moet verzoeken, is veelzeggend.
Terug naar de nieuwjaarsreceptie. Dat sommige journalisten niet zijn uitgenodigd vinden de meesten vaak persoonlijk absoluut niet eens zo erg. Dat soort bijeenkomsten - gaap-gaap - zijn de onaantrekkelijkste kant van het vak. De meeste gasten gaan er met tegenzin naar toe, alleen maar omdat ze er vanwege hun functie niet onderuit kunnen. Het deugt echter natuurlijk van geen kant dat een officiële vertegenwoordiger van de Curaçaose regering - een afgevaardigde van minister-president Whiteman -openlijk discrimineert door de ene krant wel en de andere krant(en) niet uit te nodigen. Het is ook een staaltje van minachting van de lezers van de niet uitgenodigde media; burgers voor wie ook Wiels de GevMin hoort te zijn. Kortom: zo’n welbewuste boycot van de kritische journalistiek druist in tegen alles waar het kabinet zegt voor te staan, zeker na de bevindingen van het rapport van Transparency International van 2013.