Ruim een week na het afzetten van de ‘eigen’ minister-president willen de vijf fractieleden van de grootste regeringspartij Pueblo Soberano (PS) nog altijd geen openheid van zaken geven over de reden(en) van het gedwongen vertrek van Ivar Asjes. Terecht dat oppositiepartijen zich hier boos om maken, terwijl de drie coalitiepartners van PS zich er erg gemakkelijk van af maken door te stellen zich niet in te laten met ‘interne zaken’ van andere partijen. Alsof Asjes er zat om enkel de belangen te dienen van Soberano, die 22,7 procent van de stemmen behaalde bij de laatste verkiezingen eind 2012. De ‘primus inter pares’ (Latijn voor de eerste onder zijns gelijken) zit er zelfs niet enkel voor de regeringspartijen PS, PAIS, PNP en Sulvaran (samen goed voor een nipte meerderheid van circa 51 procent van de kiezers), maar - als het goed is - voor de gehele bevolking van Curaçao. En toch beslissen vijf leden (van de 21), waarvan het nog maar de vraag is of alle vijf echt op dezelfde lijn zitten, op een achternamiddag dat de premier het veld moet ruimen en wel per direct. Waarom? Die vraag wordt eenvoudigweg niet beantwoord. Hoezo transparantie? Hoezo afleggen van verantwoording? Hoezo checks and balances? Hoezo parlementair stelsel? Deze wordt met voeten getreden. Als in een absoluut regime is het ‘de partij’ die bepaalt. Deze achterkamertjespolitiek wordt in ontwikkelde landen verfoeid. Terecht. Gekozen politici dienen op continue basis in contact te zijn en blijven met hun achterban en te communiceren over hun handelingen en besluitvorming. Om daarmee constant hun (tijdelijk) verkregen macht te legitimeren; rechtmatig te maken. Met hun onderonsjes vervreemden bestuurders zich echter van hun aanhang. Natuurlijk zijn er altijd zaken die een partij liever binnenshuis houdt en oplost, maar die aanpak werkt niet met het heen sturen van de eerste minister van een land. De handelwijze van de vijf PS-fractieleden Córdoba, Cijntje, Ravenau, Leonora en Wilsoe druist ook 180 graden in tegen de aanpak van de man aan wie zij hun Statenzetel te danken hebben; ex-leider Helmin Wiels. Wiels schopte, schoffeerde en beledigde en schrok zelfs niet terug voor verbaal geweld, maar noemde wel man en paard. Door als fractie dat na te laten ten aanzien van het afzetten van de eigen premier - de nummer twee op de kandidatenlijst van PS na Helmin Wiels - laadt de stuurloze partij de verdenking op zich een buitengewoon ernstig geheim met zich mee te dragen. Een geheim dat zelfs de uitgekauwde en verslagen Asjes kennelijk niet wil onthullen om zich te verdedigen. Niet direct na zijn ontslag bij de gouverneur en ook niet na een paar dagen bedenktijd in de door hem gekochte zendtijd op de radio - veilig zonder lastige vragen van lastige media. Dit is een slechte zaak voor de democratie van Curaçao.