Van een onzer verslaggevers
Willemstad - De krokodil die onlangs op Bonaire is gespot, moet worden gevangen en gedood of ergens worden ondergebracht. Grote Amerikaanse krokodillen zijn namelijk gevaarlijk en kunnen mensen doden en opeten. Zo reageert de Curaçaose bioloog Gerard van Buurt naar aanleiding van de oproep van tropisch marien ecoloog Adolphe (Dolfi) Debrot om de krokodil met rust te laten en ‘warm te verwelkomen’.

Van Buurt waarschuwt dat een Amerikaanse krokodil van deze grootte al heel gevaarlijk is, en deelt onder andere een lugubere PowerPointpresentatie van een enorme krokodil die werd gevangen in de moerassen van Ciénaga de Zapata, Cuba. In de maag van het dier zijn ledematen van een menselijk slachtoffer duidelijk zichtbaar.
De bioloog benadrukt dat grote Amerikaanse krokodillen zeker niet zo gevaarlijk zijn als Australische zoutwaterkrokodillen of Nijlkrokodillen, maar sowieso gevaarlijker dan Amerikaanse alligators. De exemplaren Amerikaanse krokodillen die Debrot in Morrocoy (Venezuela) zag, waren de kleinere; de grotere verplaatsen zich naar het Parque Quare en de rivier de Tocuyo, meldt Van Buurt. ,,Op de filmpjes van het dier is de grootte moeilijk in te schatten. Onderschat Amerikaanse krokodillen niet! Er zijn genoeg meldingen van mensen die in Mexico zijn gedood, meestal vrouwen en kinderen, die kwetsbaarder zijn omdat ze kleiner zijn”, zegt hij. Hij voegt eraan toe dat inheemse vrouwen meestal ook klein zijn en vaak kleding in de rivier wassen, hetgeen verklaart waarom ze vaker worden gedood. Vooral in de Río Balsas zijn er veel dodelijke slachtoffers geweest. ,,In Nicaragua bezocht ik het eiland Ometepe in het meer. Mensen zijn bang voor krokodillen. De haaien blijven in de diepere delen van het meer en vormen geen probleem, maar krokodillen wel. Er leefde er één langs een voetpad en ik werd gewaarschuwd om daar niet heen te gaan.”
De bioloog benadrukt dat mensen normaliter wateren vermijden waar krokodillen zitten. In het Rio Balsas-gebied zijn zij echter van deze rivier afhankelijk omdat er geen ander water is. ,,Dit verklaart waarom in Mexico de meeste slachtoffers van krokodillen hier vallen.”
Van Buurt ontkracht diverse beweringen van Debrot over de krokodil op Bonaire. ,,Een Amerikaanse krokodil van deze grootte is al heel gevaarlijk. Hij/zij is waarschijnlijk meer dan 2,5 meter, wellicht al 3 meter. Niet iets om mee te spotten. Zij zijn veel gevaarlijker dan Amerikaanse alligators. Bij shows in Florida zie je hoe de mensen die dit doen over grote alligators heenstappen, maar een veel kleinere krokodil die ertussen zit continu in de gaten houden. En dit is op land, niet onderwater waar het dier in het voordeel is.” Ook Debrots betoog over de aantasting van zeegrasbedden door zeeschildpadden in Lac Baai stelt Van Buurt ter discussie. ,,Jarenlang horen wij dat begrazing van het turtle grass door deze herbivoren belangrijk is om zo vers gras te laten groeien en het ecosysteem te regeneren (wat waar is). En nu ineens zou deze krokodil helpen overbegrazing door green turtles tegen te gaan en zou dit belangrijk zijn. Alsof er te veel green turtles zouden zijn. Er klopt iets niet!”
De bioloog plaatst ook kanttekeningen bij Debrots uitspraak over het inheems zijn van de Amerikaanse krokodil. ,,Het is inderdaad zeer wel mogelijk dat de Amerikaanse krokodil op Curaçao of Bonaire inheems was, maar er is archeologisch geen enkel bewijs daarvoor en ook is er geen enkele historische bron die daarvan melding maakt (wat Dolfi overigens ook zegt). Dus zou ik het niet zo stellig willen beweren als hij het stelt. De juvenielen hebben zoetwater nodig, er moet dus altijd een zoetwaterbron nabij zijn. Bij voorkeur een bron, een plaats waar zoetwater in het zoute water opwelt (een zogenaamde manantial).”
Volgens Van Buurt is bekend dat Amerikaanse krokodillen van tijd tot tijd vanuit Yucatán (Venezuela) naar de kleine cayo’s (eilandjes) van het rif voor de kust zwemmen. ,,Na verloop van tijd gaan zij weer terug. Deze krokodil komt waarschijnlijk uit de Rio Tocuyo (de monding; de Venezolaanse kustplaats Boca Tucuyo ligt pal zuid van Bonaire) en is waarschijnlijk weggespoeld, door wellicht zware regenval in Venezuela. In 1932 kwam zo’n krokodil op Klein Curaçao terecht, ook in oktober. Het is wellicht niet waarschijnlijk dat deze krokodil naar Boca Tocuyo terug zou zwemmen, er valt voorlopig in het Lac voldoende te eten. Ik weet het niet. Maar het is wellicht niet onmogelijk. Dit zou een groot probleem zijn omdat wij dan niet weten waar hij/zij is.”
Mocht de krokodil gevangen worden, dan is doden niet per se nodig. ,,Een krokodil is koudbloedig, eet niet veel en is daardoor niet duur in onderhoud. Hij kan wel veel eten, maar hoeft daarna lang niets meer te hebben. Voor een krokodil van zeg 80 kilo, zijn twee kippen per week genoeg. De beste oplossing zou wellicht zijn om hem naar Venezuela terug te sturen.”
Van Buurt geeft ten slotte nog informatie over de ‘kaiman’ die in 1932 op Klein Curaçao aan land ging. In zijn boek ‘De Amfibieën en Reptielen van Aruba, Curaçao en Bonaire’ uit 2001 wijdt hij een paragraaf aan deze ‘dwaalgast’. ,,De benaming ‘kaiman’ werd in die tijd in het Papiaments zowel voor kaaimannen als voor krokodillen gebruikt. Na een periode van hevige regenval in het tegenoverliggende Venezolaanse kustgebied kwam een dergelijk dier het strand oplopen. Het dier was vrij groot (‘basta grandi’); het bleek nogal agressief te zijn en werd na enige dagen door de vuurtorenwachters gedood. Dit alles is destijds niet goed gedocumenteerd. Het vermoeden is dat het hier een Amerikaanse krokodil (Crocodylus acutus) betrof. Met name het agressieve gedrag van het dier wijst in die richting. Deze krokodil zou afkomstig kunnen zijn uit Chichiriviche. In gebieden aan de Venezolaanse kust die hemelsbreed niet erg ver van Aruba, Curaçao en Bonaire liggen, trof men de Amerikaanse krokodil aan, in Zulia en in Falcón (bijvoorbeeld bij Pta. Caimán, even ten zuiden van Pto. Cardón en ook nabij Chichiriviche in een gebied dat nu het Parque Nacional Cuare is)”, wordt opgetekend. Volgens Van Buurt was deze krokodil vroeger langs de Venezolaanse kust zelfs zeer algemeen. ,,De soort is langs de Venezolaanse kust nu zeldzaam. De informanten, wijlen de heer Ciro Maduro en de heer Kichin Zimmerman, hebben dit dier destijds gezien, toen de ‘kaiman’ van Klein Curaçao in hun jeugd, met de staart reeds in mootjes gehakt bij Boca St. Michiel werd binnengebracht”, aldus Van Buurt, die er nog op wijst dat in 1910 een Orinoco-krokodil (C. intermedius) aan wal ging op Grenada.

Foto boven: Amerikaanse krokodil gefotografeerd door Gerard van Buurt in Costa Rica. Foto onder: de krokodil vorige week gefilmd op Bonaire.