Door Patricia Bergwijn
Kralendijk - Het korps mariniers viert vandaag overal ter wereld zijn 350ste verjaardag. Veel mariniers in en buiten dienst (bd) in het Caribisch gebied reizen voor de feestelijkheden af naar de kazerne op Aruba. Buiten dienst omdat ex- en/of oud-marinier als term uit den boze is. Want marinier ben je en marinier blijf je, oftewel, eens een marinier, altijd een marinier. Zo vertellen drie mariniers buiten dienst op Bonaire die onderling de jaardag ook in kleine kring zullen vieren. Op Bonaire wilde gezaghebber Rijna dit feit niet ongemerkt voorbij laten gaan. Dus werd vanochtend in het bijzijn van de mariniers buiten dienst, de gezaghebber, overheidsambtenaren, pers en genodigden de korpsvlag gehesen door kapitein der mariniers bd Rob Strauss en korporaal der mariniers bd Joop van der Linden, gesalueerd en gespeecht ter ere van 350 jaar zeesoldaten zoals de mariniers in het begin, zo’n 349 jaar geleden heetten.
Men moet het korps mariniers overigens niet verwarren met de Koninklijke Marine ofwel de varende vloot want dat is in het geheel niet hetzelfde. De mariniers vormen meer een soort speciale ME(Mobiele Eenheid) van de oceanen, de commando’s op zee. De opleiding en het werk van een marinier is ook in vergelijking met andere onderdelen van de krijgsmacht fysiek zo zwaar dat vrouwen, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de marine, niet tot het korps worden toegelaten. Het Korps Mariniers is het oudste onderdeel van het leger en vormt traditioneel de erewacht voor het gebouw der Staten-Generaal tijdens Prinsjesdag. In het Caribisch gebied is het korps vele malen ingezet ter bescherming en verdediging van de Nederlandse Antillen.
Actief dienende mariniers zijn onmiddellijk inzetbaar willekeurig waar de leiding van het korps de beroepskrachten heen wenst te zenden. Het principe QPO (Que Patet Orbis) ofwel zo wijd de wereld strekt, vormt deel van hun minimaal vier jaren dienst. Volgens de heren mariniers zijn de zeesoldaten niet alleen het oudste korps, ze zijn in de huidige wereldorde ook de toekomst. Want, zo menen de heren eensgezind, de noodzaak om de veiligheid te bewaren zal steeds groter worden.
De 76-jarige kapitein der mariniers bd Rob Strauss, de 75-jarige korporaal der mariniers bd Joop van der Linden en de 35-jarige marinier buiten dienst Bastian Kuipers hebben ondanks het grote verschil in leeftijd en rang veel gemeen. Ze vormen, behoren tot, dezelfde familie, want dat is wat het korps is.
Rob Strauss vertelt dat het korps min of meer in de Cariben is ontstaan en ooit begon met Michiel de Ruyter en de oorlog met Engeland in 1667. Admiraal de Ruyter had zeesoldaten nodig want de landsoldaten voldeden niet. Hij had soldaten met zeebenen nodig, die zonder moeite konden vechten op land en op zee.
Voor de in Java geboren Strauss was het korps mariniers een jongensdroom, het avontuur dat lonkte, zo wijd de wereld strekte. Dus meldde hij zich op 22 december 1957 aan en ging pas 33 jaar later op 22 december 1990 met pensioen. Kapitein Strauss is dan ook vrijwel overal geweest van de Golan-hoogvlakte tot Zuid-Amerika, van het hoge koude noorden in Noorwegen tot de verschillende eilanden op de Cariben. Het mooiste van zijn werk vond hij het werken met zo veel verschillenden nationaliteiten en culturen.
Joop van der Linden, die twee maanden voor het einde van de oorlog werd geboren volgde op 16-jarige leeftijd het voorbeeld van zijn broer die in 1947 bij de marine ging. Hij wilde echter inschepen bij de mariniers maar was twee jaar te jong. Dus tekende hij in één keer voor twee jaar marine en aansluitend voor minimaal zes jaar bij het korps. Net als Strauss werd ook Van der Linden verleid door het avontuur en daarnaast wilde hij iets doen voor zijn land. Alhoewel de korporaal buiten dienst ook gemengde gevoelens heeft bij het korps mariniers en de jaardag - hij heeft twintig jaar niets van het korps willen weten - is hij de eerste om te zeggen dat hij er enorm veel van heeft geleerd en aan heeft gehad. Naast de welbekende discipline, het verantwoordelijkheidsgevoel, het zonder meer luisteren naar en opvolgen van bevelen, noemen de drie mannen eensgezind het relativeringsvermogen als één van de belangrijkste zaken, het om problemen kunnen lachen. ,,Want als je je letterlijk wekenlang tot over je oren met gevaar voor eigen leven in de bagger van moerassen in de jungle hebt moeten begeven, kijk je anders tegen dingen aan.”
Mariniers leren goed te blijven functioneren onder de meest extreme omstandigheden. Dat betekent onder andere dat gedurende de loodzware opleiding je eigen ‘ik’ vervalt. Je wordt getraind in het besef dat je volledig afhankelijk bent van anderen. Een jaar lang word je langdurig blootgesteld aan allerlei extremiteiten om karakter en kameraadschap te kweken. Zo legt Kuipers, de jongste van het stel uit. Kuipers heeft zes jaar gediend. Hij zag op 13-jarige leeftijd vanaf de kade van Bonaire een landing van het korps mariniers en wist wat hij wilde worden. Na zes jaar dienst vond hij het echter op dat moment even genoeg en koos voor een burgerleven met zijn partner.
Voor alle drie de mariniers buiten dienst is de viering van de jaardag belangrijk. Het geeft hen het gevoel van behoren, het brengt de korpsfamilie weer even bij elkaar en het doet oude tijden herleven.