Door Bas Jussen
Oom Gerard wendde zich tot Wouter. ,,Weet jij hier iets meer van?”, vroeg de koopman aan zijn neef. Wouter voelde zich betrapt. Zou zijn oom iets in de gaten hebben? Zou hij op een of andere manier lucht hebben gekregen van de in scène gezette aanval op Anna gisteravond? Wellicht had Koko zijn mond voorbij gepraat. Toen het antwoord niet snel genoeg volgde, vroeg oom Gerard nogmaals, dit keer duidelijker: ,,Weet jij er iets meer van? Is je de laatste tijd iets ongewoons opgevallen? Ik bedoel, je gaat toch iedere dag het veld in met die nikkers. Als ze iets van plan zijn, mag het jou als opzichter niet ontgaan!” Wouter pretendeerde alsof hij diep nadacht, om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat er nooit iets bijzonders was voorgevallen. ,,Maar je verhaal over de man die een mes op je keel zette”, merkte Anna op. Oom Gerard keek hem vragend aan, ,,Waarom heb ik daar nooit iets van gehoord”, vroeg hij. Wouter haalde zijn schouders op. De woorden ‘Het was Os’ rolden uit zijn mond voordat hij er erg in had. Hij besefte onmiddellijk dat zijn leugens nog meer onprettige gevolgen zouden kunnen hebben. Niet dat hij erg begaan was met het lot van Os, maar de kans zichzelf te verraden bij een verder verhoor was te groot. Wouter wuifde het incident dan ook weg met de opmerking dat het lang geleden was en hij het probleem allang had opgelost. Hij was blij toen oom Gerard zijn aandacht opnieuw op Sebastiaan vestigde. ,,Jij staat vanaf nu persoonlijk garant voor je volkje”, sprak de koopman. ,,Nog een zo’n incident en ik schrijf je naam op een manumissiebrief.” ,,Hem vrijlaten?”, reageerde Ernst-Jan vol ongeloof en met boosheid in zijn stem. ,,Als Sebastiaan zijn nikkervolk niet langer in bedwang kan houden, hoef ik mijn geld ook niet langer te spenderen aan het eten dat hij vreet en de vodden die hij draagt”, concludeerde shon Eickelboom. Het lot van een aan de vrijheid overgeleverde oude slaaf was nog verschrikkelijker dan dat van een schurftige zwerfhond. Wie zou hem voeden? Hem kleden? Hem helpen als zijn gezondheid het liet afweten? Zonder kracht om nog hard te werken en zonder een cent te bezitten, stond vrijheid gelijk aan een langzame hongerdood. Dus beloofde Sebastiaan plechtig zijn groep in bedwang te houden en iedere verdachte handeling onmiddellijk door te brieven aan zijn meester.
,,Hoe zit het met haar straf”, wilde een opgewonden Ernst-Jan weten. ,,Mag ik haar opknopen zodra haar kind is geboren?”, vroeg hij op smekende toon met een zekere opwinding in zijn ogen. Anna maakte kenbaar dat zij niet langer op de plantage wenste te verblijven indien de slavin ook aanwezig was.
Oom Gerard besloot dat de zwangere vrouw inderdaad het veld moest ruimen. De doodstraf leverde de koopman niets op. Hij wilde zijn investering terugverdienen.
,,Een hoogzwangere huisslaaf moet toch niet moeilijk verhandelbaar zijn”, veronderstelde hij. ,,Morgenvroeg ga je met haar naar de veiling. Verkoop het wicht naar Suriname. Men staat daar te springen daar om verse negers. Bovendien is het ver weg dus krijgen we geen boze kopers op onze nek als ze nog meer van zulke ideeën in haar apenkop haalt”, droeg shon Eickelboom aan Jan op. Hij richtte zich nu met een vette knipoog tot Ernst-Jan, die zich zichtbaar gepasseerd voelde. ,,Jongen, ze krijgen haar wel klein op Suriname, maak je daarover maar geen zorgen!”
Hoofdstuk 16
Flora ontsnapt
Het gekraak van de houten vloer op de gang verstoorde Wouters nachtrust. Iemand sloop in het holst van de nacht door het landhuis. Voorzichtig liet Wouter zich uit de hangmat glijden en sloop naar de deur, die op een kier stond. Een schim verdween naar de achterkant van het huis. Wouter greep zijn mes en sloop met bonzend hart de gang op. Wie was de indringer en waarom was hij binnen gekomen? Wellicht had een van de slaven toegeslagen. Hadden ze Flora wel goed gekneveld in de schuur? Lichte paniek drong zich op. Alvorens opnieuw alarm te slaan en zichzelf belachelijk te maken, zou hij op onderzoek uitgaan. Op zijn tenen sloop hij naar de kamer van Anna en duwde haar deur zachtjes open. Hij durfde amper te kijken. Lag Anna daar binnen, badend in een plas bloed?
Wouter slaakte een zucht van verlichting toen hij het meisje ongeschonden en rustig slapend aantrof. Naast haar bed wiegde de lege hangmat van Ernst-Jan leeg op en neer. Onmiddellijk draaide Wouter zich om en snelde naar buiten. In het maanlicht dat de plantage verlichtte, zag hij hoe een mensfiguur zich naar de schuur begaf. Even overwoog hij Hendrik wakker te maken. Het was echter beter zo min mogelijk aandacht te trekken, concludeerde Wouter. Een onweerstaanbare drang naar spanning lokte hem in de voetsporen van de onbekende. Toen hij de schuur op enkele meters genaderd was, hoorde hij een gil. Daarna stilte. Onheilspellende stilte. Behoedzaam sloop hij tot bij de schuur en hurkte diep om door een spleet in het hout naar binnen te kijken. Eerst zag hij niets, het was pikdonker binnen en zijn ogen waren nog niet gewend aan de duisternis. Hij hoorde geluiden. Iemand schuifelde door de schuur alsof hij druk bezig was iets zwaars te verslepen. Er leek ook iemand zachtjes te kreunen.
Plots vielen er voorwerpen op de grond. Tumult brak uit. Meerdere objecten vielen om. Er werd gevloekt, onmiskenbaar de stem van Ernst-Jan. Het gekreun werd luider en Wouter hoorde iemand zijn richting uithollen. Hij kromp ineen. De persoon werd achtervolgd door Ernst-Jan die nu ook vloekend in de richting van Wouter kwam. Een persoon struikelde vlakbij. Wouter kon de adem van Ernst-Jan horen. Ze waren slechts gescheiden door een stel planken. Zou Ernst-Jan hem ook horen? Wouter kneep zijn ogen dicht en hield zijn adem in. Roerloos zat hij met zijn rug tegen de schuur gedrukt. Hij kon het ruwe hout tegen zijn blote rug voelen. Splinters boorden zich in zijn vel, maar hij gaf geen kik. Ernst-Jan was gestoord, hij kon wel een geweer bij zich hebben. Stevig omklemde Wouter het handvat van zijn mes.
