Door dr. Miguel Goede
Het is een generalisatie. Nederlanders kunnen niet dansen. Het is wel een feit, denk ik, dat in de Cariben men lossere heupen heeft. Toen Nederland Curaçao jaren terug ten dans vroeg was het een ‘pas de deux’. Maar hier dansen wij tumba, merengue, salsa, bachata, reggae, zouk. Iemand zei in de tijd van Miguel Pourier: Nederland danst op klompen en wij dansen tumba; iets in die geest. Bij dansen is het zo dat de beste danser zich aanpast aan de danspartner en samen komen ze op een beter niveau.
Waar dans ik nu omheen? Het gaat om de relatie en communicatie tussen Den Haag-Willemstad over Coho. De nieuwe regering wil niet naar de pijpen van Den Haag dansen, maar wil wel geld (lenen) van Den Haag. Waarom eigenlijk? Een deel van de familie van Willemstad is klaar met Nederland en wil eigenlijk scheiden, dat kan echter niet want Willemstad heeft niet alleen schulden maar kan zichzelf niet bedruipen. Het draait allemaal om niet met elkaar kunnen communiceren, want dansen is communiceren.
Ik krijg steeds meer het vermoeden dat het probleem gewoon is wat ik zie: politiek Willemstad weet gewoon niet hoe je met Den Haag om moet gaan. Daarom presenteer ik een paar handvatten:
• De Nederlander is het meest directe volk van de wereld (Olga Mecking, 2018: ‘Where Dutch directness comes from’). Dus wees direct en zeg hoe het zit, maar zeg het op een heel normale toon, want voor een Nederlander is het de normaalste zaak van de wereld;
• Afspraak is afspraak; maak duidelijke afspraken, want je wordt eraan gehouden;
• Op tijd zijn is de eerste afspraak; wees niet laat;
• Gelijkwaardige houding, geen minderwaardigheidscomplex. Met (valse) schaamte kom je niet ver bij de Nederlander. Dat kennen ze niet;
• Geen drama, maar zakelijk. Dus geen emotionele taferelen maar nuchter;
• De Nederlander kent geen taboes. Bespreekbaar maken, geen taboes. Noem het beestje bij zijn naam; een crisis is een crisis;
• Als je ‘ja’ zegt, moet je geen ‘nee’ doen. Je moet niet maar ‘ja’ zeggen, terwijl je weet dat je ‘nee’ gaat doen of het niet kan;
• Realistisch blijven. Voorstellen moeten realistisch zijn, want je moet je er aanhouden;
• De Nederlander is zuinig en spaarzaam. Nederland let op de centjes en op de kleintjes;
• Doe je huiswerk;
• Draag je eigen verantwoordelijkheid;
• Kom niet met verrassingen;
• Nederland zoekt naar oplossingen. Daar hoort door de zure appel heen bijten, als het moet, gewoon bij. Zo lost Nederland ook de eigen crises op;
• Nederland zoekt naar consensus. Dat zit heel diep. Dat gaat terug naar de verzuiling en de pacificatie; het poldermodel.
Met een Kompa Nanzi-benadering kom je niet ver met een Nederlander, want die is helemaal het tegenovergestelde. Door je geëmancipeerd en gelijkwaardig op te stellen en je aan de spelregels te houden, emancipeer je verder.
Eigenlijk is met Nederland dansen het makkelijkste wat er is. What you see is what you get. Nederland zal IMF als choreograaf alleen maar omarmen, want het IMF danst meer als een Nederlander dan een Caribisch mens. IMF en Nederland zullen elkaar sneller vinden, dan wij IMF zullen vinden.
Hoe danst een Yu di Kòrsou?
Dansen is voor de YdK intuïtief en instinctief. Het is voor hem een passie, helemaal op het gevoel, er bestaan geen echte regels. Het zit in het bloed. Zelfs zonder muziek, maar zodra er muziek is, danst een YdK van binnen. Maar een YdK danst niet alleen. Dansen hoort bij een feest. Als een YdK op een feest komt, klopt alles. Er bestaat een code hoe je een partner ten dans vraagt, maar dat is nergens beschreven. Een YdK heeft het dansen ook niet geleerd. Het zit er van kinds af aan in. Een YdK kijkt een keer naar een dansje en kan de dansvloer op en kan beginnen. De harmonie vinden met de partner is intuïtief. Binnen een paar secondes vinden de partners elkaar en kan het spel beginnen. De YdK houdt van de breaks, de schijnbeweging en de kicks. De YdK raakt in vervoering.
Een YdK danst met een Nederlandse omdat hij haar aantrekkelijk vindt of omdat er geen andere partner is, want een YdK danst nu eenmaal niet alleen. Hij danst met haar om te versieren of voor de gezelligheid. Maar dan past de YdK zich aan. Tijdens het dansen leert hij de partners de kneepjes. De YdK laat zich niet leiden door tijd. Op het kaartje staat negen uur, maar hij verschijnt om elf uur. Het feest is afgelopen om twee uur maar hij verlaat de zaal om vier uur. Drank en drugs zijn optioneel, want de muziek en het dansen zijn genoeg om high te worden.
Wat leert dit ons van het dansen tussen Willemstad en Den Haag? Willemstad moet begrijpen dat hij zich moet aanpassen aan de partners. Het kan niet op basis van het gevoel. De dans moet opgebroken worden in pasjes en er is nog geen ruimte voor de breaks en schijnbeweging. Dans nu een beetje verder en misschien komt dat wel. Misschien gaat Den Haag het gaandeweg oppakken.
De auteur, dr. Miguel Goede, is bestuurskundige en politicoloog, universitair docent, zelfstandig onderzoeker en consultant en voormalig rector UNA/UoC.
