Door Glenn Helberg
Net thuis en heelhuids nog wel. Gééen enkel conflict gehad. Twee spierwitte jongens wilden mij helpen mijn boodschappen in en uit de tram te dragen. Ik was wel even op mijn hoede met jouw woorden in mijn achterhoofd. Misschien waren ze er wel op uit om mij te beroven, maar ik heb die gedachte snel weggemoffeld. Dankbaar hun hulp aanvaard. En wat waren ze lief. Ze zeiden zelfs u tegen mij.
In de tram naar de supermarkt. Stef je gelooft het niet, bood een wit echtpaar mij hun zitplek aan. Ik dacht dat ze mogelijk iets van mij wilden. Het enige bleek een praatje te zijn over de veranderende situatie binnenkort in het openbaar vervoer. De Noord-Zuidlijn in Amsterdam wordt operationeel. Maar misschien weet je dat niet want jij bent natuurlijk druk bezig met alle conflicten in onze multiculturele samenleving.
Ik heb nog een maaltijd genuttigd in een plaatselijk etablissement. Het was er zeer vredig. Daarvoor zat ik in de metro. Iedereen zat verdiept in een klein apparaatje met een scherm. Ik stapte te vroeg uit helaas. Een lange witte meneer stond mij vriendelijk en behulpzaam te woord. Och ik vergeet te vertellen dat ik een gekleurde medebewoner ben van dit land.
Boven aangekomen was er een Surinaamse metro-ambtenaar die mij verder hielp. Stef, echt een zeer professionele houding had hij. Ik liep in de richting die hij aanwees met de gedachte dat ik hem een lieve man vond. Bij de volgende tramhalte stond een dame met een oortje in gezellig te babbelen
Tegelijkertijd bleek zij mij te observeren. Ze richtte zich tot mij en vroeg of ik hulp nodig had.
Mijn inschatting een dame die mogelijk een mediterrane afkomst heeft. Gezellig moment was dat.
Ik vergeet te vertellen dat ik vanochtend begonnen ben met werken en mensen heb gezien c.q. gesproken die allen de Nederlandse nationaliteit bezitten doch hun wieg heeft in verschillende landen gestaan. Ook Nederlanders waar jij je mee identificeert.
Zo veel ontmoetingen gehad en het liep gesmeerd. Maar mogelijk komt het omdat ik mij niet meer of beter voel dan hen en we elkaar in gelijkwaardigheid en respect ontmoetten. Wat is jouw benadering van de ander waardoor jij overal conflict ziet of de angst ervoor.
Weet je Stef, het was eigenlijk geen bijzondere dag. Zo verlopen mijn dagen. En er zijn dagen, zoals afgelopen dinsdag dat ik met mensen werk die tot vluchteling gemaakt zijn. En wat vind ik het prettig om met hen mee te denken hun leven dragelijk te maken. En weet je, ze zijn op hun vlucht door veel conflictgebieden gekomen en hoopten en dachten dan eindelijk in ons land veilig te zijn. De kou, de onzekerheid en onveiligheid die hen echter hier tegemoet komt wordt niet in de laatste plaats gecreëerd door de retoriek die jij bezigt. De retoriek gevuld met angst en onwetendheid.
Ik leef in mijn wereld niet in conflict. Ik merk wel hoe mensen zoals jij elke dag woorden de wereld in sturen om conflicten te creëren.
Oooh ja, dit nog. Ik ontdekte dat ik al de hele middag twee belangrijke poststukken in mijn tas had. Er zaten twee in mijn ogen leuke tieners met elkaar in gesprek op een stoeprand. Ik vroeg aan hen of ze even op mijn twee tassen vol met de boodschappen wilden passen, anders moest ik het hele eind ermee zeulen. Ze waren overigens gekleurd en ook nog zeer donker. Stef ik kon rustig naar de postbus lopen. En bij terugkeer zaten ze nog gezellig te praten met elkaar. En weet je wat, er ontbrak niets. Integendeel ze hebben mij iets gegeven, ik werd vrolijk van de wijze waarop ze met mij omgingen. ,,Meneer zal ik u nog even helpen.” Een dag in multicultureel Amsterdam.
Glenn Helberg (Curaçao, 1955) is lid van de Raad van Advies van het College voor de Rechten van de Mens en was van 2008 tot 2017 voorzitter van Overleg Orgaan Caribische Nederlanders (Ocan) in Nederland. In 2013 ontving hij de koninklijke onderscheiding Ridder in de Orde van Oranje-Nassau voor zijn inzet voor de maatschappelijke positie van Antillianen en Arubanen in Nederland en het Koninkrijk.
