Aan de vooravond van de Dag van de Pers is het alsof premier Ivar Asjes een dikke middelvinger naar de pers en het land heeft opgestoken. Vanaf 12.00 uur in de middag gaat het gerucht dat de premier moet aftreden omdat zijn eigen Pueblo Soberano-fractie hem niet langer steunt. Asjes kan ieder moment zijn ontslag bij de gouverneur indienen. Na ruim vijf uur wachten is het zover. De premier komt lachend de trappen van het paleis van de gouverneur afgelopen. Vragen van de aanwezige journalisten worden beantwoord met: ‘Woensdag. Woensdag kom ik met een verklaring’. Pardon? Woensdag pas?
De natie wil van de premier weten waarom hij de handdoek in de ring gooit. Diezelfde premier neemt een loopje met de pers, met het volk en weigert doodleuk een verklaring af te geven. Welke pseudo, incompetente PR/woordvoerder/voorlichter heeft de premier geadviseerd om tot woensdag te wachten? De verklaring van de fractie die Asjes afzette is zo mogelijk nog onbegrijpelijker, zo men wil onbeschofter. Nee, de fractie zegt niets. Het is aan de premier om uit te leggen waarom hij naar huis is gestuurd. De manier waarop de afgetreden premier en de woordvoerder van de PS met de pers zijn omgegaan is tekenend voor een zorgwekkende trend van de afgelopen tijd. Meer en meer krijgen journalisten bij het uitoefenen van hun werk de deksel op hun neus, als ze niets anders doen dan namens de samenleving vragen stellen. Het is normaal geworden dat bewindslieden en politici dagenlang niet reageren op apps, telefoontjes en mails om simpele vragen van de pers te beantwoorden. En als zij überhaupt reageren, dan wordt een minuscuul kruimeltje aan informatie naar de pers toe gegooid. Bewindslieden en politici lijken in de rotsvaste overtuiging te leven dat zij de agenda van de media bepalen. In hun universum zijn journalisten welkom zolang zij als jaknikkers en makke schapen opdraven wanneer de politiek hen nodig heeft. Het werk van journalisten wordt daarmee bemoeilijkt. Maar het betekent ook dat de politici en bewindslieden lak hebben aan de samenleving die zij zeggen te dienen. Curaçao kan zich gelukkig prijzen dat journalisten niet vervolgd worden, monddood worden gemaakt of zelfs koelbloedig vermoord. Maar de manier waarop bewindslieden en politici met journalisten omgaan, heeft veel weg van een door hen opgedrongen censuur. De Dag van de Pers is bij uitstek het moment voor journalisten om misstanden die zij bij het uitoefenen van hun werk tegenkomen, onomwonden aan de kaak te stellen. De pers op Curaçao heeft niets aan de holle clichés die standaard op 1 september worden geventileerd. De pers wil gewoon haar werk doen en serieus worden genomen. De voormalige premier van het land en de fractie van Pueblo Soberano kunnen het vandaag nog goedmaken. Door vandaag zoals dat in een gezonde democratie hoort, aan de samenleving uit te leggen wat er zich precies heeft afgespeeld.
