Ik kan geen andere benaming geven aan deze mensen die zo rijden op de weg naar Westpunt. Een struisvogel gaat in paniek ook heel hard rennen zonder uit te wijken, zelfs als er iets op hun pad komt. Dit heeft blijkbaar iets te maken met wat hun zeer kleine hersenen kunnen registreren en verwerken! Alleen heeft deze struisvogel (de echte) meestal een goede reden om dit te doen. Ze willen niet gedood worden door de achtervolger.
De struisvogels waar ik het over heb zijn van een andere soort. Het lijkt wel dat ze het niet erg zouden vinden dat ze zelf of iedereen die in de buurt is (ook de kleintjes in hun auto!) gedood worden. De enige reden dat ik me kan inbeelden waarom ze zo roekeloos rijden, is dat ze heel graag op het werk zijn? Als werkgever moet je dan wel heel blij zijn met zulke gemotiveerde struisvogels.
Afgelopen week werd mijn weg weer meerdere keren afgesneden door een struisvogelauto. Met en zonder kleintjes op de achterbank. Het mooie aan de natuur is dus ook dat deze struisvogelauto’s er net zo lang over doen als mijn auto om bij de verkeerslichten te komen in Rio Canario (bij de brandweer). Daar ik dan toch graag wild observeer en dus probeerde oogcontact te leggen met een van deze struisvogels, blijkt het natuurlijke gedrag het toch weer over te nemen. Namelijk de kop in het zand steken. Deze struisvogel had blijkbaar zijn nootjes onder het dashboard laten vallen en die moest en zou hij terug vinden voor het groen werd.
Waarschijnlijk dacht deze struisvogel dat ik een belager was en door zijn kop onder zijn dashboard te steken, zag hij de vijand helemaal niet. Wees maar gerust struisvogel, ik ben nu eenmaal een observator en geen jager. Vanaf volgende week zal ik dus met mijn filmcamera gaan proberen er een mooie natuurdocumentaire over te maken. Daar ik wel weet dat het illegaal is om deze struisvogels zomaar op internet te zetten (wegens privacyschending) zal het zo maar kunnen dat ik deze keer ook maar eens mijn kop in het zand steek!

Dirk Ost, Curaçao