Lees ik in het AD dat de Raad van Advies van oordeel is dat het artikel in het wetboek van strafrecht dat betrekking heeft op het al of niet voorwaardelijke vrijlating na 20 jaar gevangenschap van een levenslang veroordeelde zonder meer geschrapt moet worden omdat het als inhumaan gekwalificeerd kan worden.
Ik kan mij hier toch zo kwaad om maken, want ik ga ervan uit dat deze mensen niet bepaald dom zijn en dat zij toch zulke uitlatingen durven te doen. Ze vergeten een belangrijk aspect, de slachtoffers, die wél voor de rest van hun leven veroordeeld zijn en die met de trieste herinneringen moeten leven. Gezinnen die uit elkaar gerukt zijn omdat een of andere halve gare er op uit was om een gouden ketting te stelen en het slachtoffer heeft doodgeschoten.
De vader die opeens er niet meer is, de hypotheek van het huis die niet meer betaald kan worden omdat het gezinshoofd er niet meer is, dat je uit je eigen huis moet, omdat meneer te beroerd was om werk te gaan zoeken en liever mensen berooft en het leven van de slachtoffers bewust kapotmaakt.
What about hun levenslange straf?
Het kind dat aangerand wordt en die de rest van haar leven met een trauma verder moet gaan. Wie heeft medelijden met haar? De ouders die elk jaar weer op de sterfdag van hun kind weer eraan herinnerd worden dat hun kind weggerukt is uit hun leven, wie denkt aan hun?
Laat me niet lachen, de slachtoffers levenslang verdriet, de daders ook levenslang ! En wie kwam met dat prachtidee? Wie anders onze grote vriend Wiels, want die moest opkomen voor een zielepoot die een kind van 6 heeft aangerand en vermoord, die levenslang heeft gekregen!
Ja, zielig, zolang het niet jouw kind was!
Arthur Donker
Curaçao