In 1995 raakte ik betrokken bij een proces om Curaçao van een officieel, juridisch vastgelegd onderwaterpark te voorzien. Dit proces was opgehangen aan toeristisch ontwikkelingsbeleid. Toentertijd werd er klaarblijkelijk gedacht: een onderwaterpark is goed voor ons toeristisch imago, en met de natuur zijn centjes te verdienen. Het ging niet eens zozeer om de natuur zelf, maar er heerste besef dat de natuur er moest zijn, en gezond moest blijven, voor een stabiele economie,
De eerste schermutselingen voor wat betreft Oostpunt waren toen net zo'n beetje afgerond, nadat praktisch de hele wereld gemobiliseerd was om tegen ontwikkeling van dit prachtige gebied te protesteren.
‘Fast forward’ naar het heden. Curaçao heeft nog steeds geen juridisch vastgelegd onderwaterpark. Talloze eindredactiecommissies werden ingesteld en opgeheven, maar het instellen van een park, wat blijkbaar ooit goed was voor de ontwikkeling van het toerisme, bleek ‘politiek niet haalbaar’.
Ondertussen waren er op overheidsniveau dramatische blunders begaan, die maakten dat de advocaat van de familie Maal de basis in de schoot geworpen kreeg om de overheid - lees: de belastingbetalers - een belachelijk grote poot uit te draaien. Niemand vroeg zich af hoe het in vredesnaam mogelijk is dat één familie een tiende deel van het eiland heeft kunnen veroveren, en niemand vroeg zich af of er voor dit gebied ooit een cent grondbelasting is afgedragen (doe je dat niet voor je 600 vierkante meter kleine woonkaveltje, dan staat de deurwaarder al snel op de stoep).
De Curaçaose bevolking wordt nu geconfronteerd met de door de overheid bedachte oplossing voor de impasse. Er is op Klein Curacao met Maal een deal beklonken die juridisch stinkt, en voor de natuur van Oostpunt de doodssteek zal betekenen. Voor deze deal moet de wet wel eventjes worden aangepast. Dat willen de dames en heren politici nu gewoon zo snel mogelijk door onze strot duwen. Bezwaar aantekenen? Dat kon in het verleden (alhoewel de zaak Wechi leert dat ook daar door de overheid op een beestachtig nalatige wijze mee omgesprongen wordt). Nu kunnen we volgens de aan ons gepresenteerde informatie slechts ‘onze zienswijze’ kenbaar maken. Is dit nog wel democratie?
De wetswijziging wordt “onderbouwd” door een rapport dat door buitenlandse ‘deskundigen’ is samengesteld. De presentatie van de resultaten van het onderzoek dat door deze ‘deskundigen’ is uitgevoerd heb ik ervaren als een regelrechte aanslag op mijn intelligentie. Wie denken zij wel dat we zijn? Dat we holbewoners zijn die van een toegeworpen kralenketting met een spiegeltje eraan dolgelukkig worden?
Een onderwaterpark, de bescherming van onze wereldwijd zo geprezen riffen, is in bijna 20 jaar niet “politiek haalbaar” gebleken. De destructie van Oostpunt, en dus ook van de mooiste riffen van het eiland, is dat blijkbaar wel.
Waar gaan we heen?

Leendert (Leon) Pors,
Curaçao Footprint Foundation,
voormalig beheerder Onderwaterpark Curaçao 1994-2002,
Curaçao