Naast hele mooie en exotische kiekjes, kun je op Dushi Curaçao ook minder ‘fraaie’ kiekjes maken. En je hoeft er niet eens naar op zoek. Van Oost naar West, Noord tot Zuid, diagonaal of lateraal, de smerigheid en zwaar verwaarloosde infrastructuur is alom aanwezig. Dit behelst tevens kapotgereden infrastructuur die maanden, zo niet jaren, onaangeroerd blijft liggen. Infrastructuur die essentieel is voor de verkeersveiligheid, zoals vangrails, verkeersborden, wegbelijning, overige wegbewijzering en straatverlichting. Daar waar de razend populaire en uiterst slagvaardige Nayib Bukele van El Salvador, zijn presidentssalaris volledig ter beschikking stelt aan studentenbeurzen, krikken onze egoïstische ikke ikke ikke, ‘nos mes por’, ‘en de rest mag stikken’, ‘Yu di Kòrsou’-ministers hun ministersalarissen schaamteloos op met maar liefst 100.000 gulden. Een gevalletje ‘aan de vruchten herken je de boom’?
Waar Nayib Bukele het aantal gemeenteraden van 262 tot 44 reduceert, propt onze eerste minister in nauwelijks twee maanden tijd ruim 300 vriendjes en vriendinnetjes in het toch al uitpuilende, logge, inefficiënte en topzware ambtenarenapparaat. El Salvador. Ooit het moordlustigste land ter wereld, heeft onder de slagvaardige Nayib Bukele de moordgraad van 100 naar nagenoeg 0 weten te reduceren (Curaçao kent een moordgraad schommelend rond de 20). Onder eerste minister en tevens interim-minister van Justitie, Gilmar ‘Pik’ Pisas, die helemaal geen kaas heeft gegeten van justitie en management, tja op Jip en Janneke-niveau misschien, zijn overvallen en criminaliteit aan de orde van de dag en met wel 90 procent toegenomen.
Wel spiksplinternieuwe SUV-Toyota’s voor de ministers, maar een bordje pap toe voor ‘machi Yeta’ en ‘pachi Wènchi’ in het oude van dagen tehuis? Vergeet het maar. Die moeten hun maaltijden soms zelfs delen. Geld is er wel voor het aan de lopende band afreizen naar verre, exotische, totaal nodeloze oorden voor kennismakingsbezoekjes, chitchat-congressen, cannabis-seminars, verkeersbeurzen of nationale vieringen.
Het eiland waar een ingeslapen en grenzeloos passief en laks parlement zonder blikken of blozen 600.000 budgetteert, goedkeurt en wegreist. Aangevuld met peperdure tolken.
Want de taal van hun paspoort en wetgeving beheersen ze niet zoals het hoort. En dat zijn wethouders? Je blijft lachen op deze klip zou iemand gezegd hebben. Als parlementariërs nou voor elke dienstreis die ze maken, een deugdelijke en vooral zinvolle wet in elkaar zouden smeden en doorvoeren, hetgeen behoorlijk wat wetgeving zou opleveren, dan had je er nog een tikkeltje begrip voor kunnen opbrengen. Maar tot nu toe is er slechts een donkere boevenruitenwet doorheen gekomen. Over prioriteiten stellen gesproken. Verder heb je nog een ‘eerste’ minister die zonder duidelijk doel of missie voor de tweede maal naar Dubai afreist om een beetje koffie te leuten met de sjeiks aldaar. Tel daar nog even bij op de reiskosten van de tien man- en vrouw-rijke delegatie, die hem gezelschap houdt, en je bent weer mijlen verder van een gezonde financiële huishouding. Er is genoeg geld beschikbaar op Curaçao, maar niet met zulke spatlustige ministers en parlementariërs, die kwistig en lukraak snijden in het beeldsprakelijke leer van de burgers. Maar niet voor zaken die waarlijk, dringend en met spoed om aandacht schreeuwen. Als Curaçao alles zou onderhouden wat het reeds had aan infrastructuur, dan zou Curaçao heel veel hebben. Maar onze Gezagsdragers zijn vooral bezig zijn met de leuke zaken, nieuwe projectjes, dienstreisjes, MoU’s ondertekenen, de metaforische krenten in de pap zeg maar. Kortom: Curaçao wordt schaamteloos en wrekkig opportunistisch leeggeplunderd door de politieke ‘elite’, die qua gedrag en mores helemaal niet zo elitair is. Zeg maar gerust opportunistisch en ordinair.
Peter-John de Jong,
Curaçao