Met stijgende verbazing heb ik het verloop van de vergadering in de Staten gevolgd, waarin de minister van Volksgezondheid is verzocht te verklaren wat er in haar omging toen zij besloot de vereffenaars van Stichting Bureau Ziektekostenverzekeringen (BVZ) schriftelijk op te dragen alle juridische procedures tegen de voormalige bestuurders stop te zetten en de beslagleggingen op te heffen. Deze zet is opmerkelijk omdat er reeds tussenuitspraken van de rechter liggen op basis waarvan wordt verwacht dat de procedures tot gevolg zullen hebben dat er geld (5,7 miljoen?) zal terugvloeien naar de stichting, en daarmee naar de overheidskas. Saillant detail is dat de bestuurders uit de hoek van de MFK-partij komen, tevens de partij van de minister. Nog afgezien van de vraag of de minister hiertoe bevoegd is, lijkt deze handeling verdacht veel op het bevoordelen van vrienden van de MFK ten nadele van de overheidskas.
Gelukkig waren de vereffenaars een stuk beter op de hoogte van hun bevoegdheden en trokken zij aan de bel. Tenslotte mag de minister als bestuurder niet op de stoel van de rechter gaan zitten, er is zoiets als een trias politica. Wat volgde was een zogenaamde geschokte reactie van de partij van de minister. De oppositiepartijen ruiken bloed en eisen het aftreden van de minister middels een motie van wantrouwen, maar zij mag van de regeringspartijen aanblijven. Het was tenslotte maar een foutje van de minister en zij heeft sorry gezegd. Een volksvertegenwoordiger van de gele partij stelde haar terecht de niet-retorische vraag: ‘What were you thinking?’ Dat willen we allemaal wel weten.
De minister, die ondanks haar mooie woorden alles behalve het boetekleed lijkt aan te trekken, verklaarde wel eens te hebben gehoord van ‘trias politica’, maar niet meer precies te weten wat het was. Ik herhaal: zij heeft wel eens gehoord van ‘trias politica’, maar zij wist niet meer wat het was. Voor degenen die nu pas intunen: Zij heeft geen idee wat trias politica is. Wij hebben het hier niet over de Salomonseilanden (een eilandengroep in de Pacific), waar ze van heeft gehoord, maar niet meer weet waar ze liggen. Ook bespreken wij niet de Krimoorlog (1853-1856), waar ze van heeft gehoord maar niet meer precies van weet wanneer deze heeft plaatsgevonden.
Het gaat om de basis van de staatsrechtelijke structuur van de meeste democratische naties. Deze scheiding van de uitvoerende macht, wetgevende macht en rechterlijke macht, zoals opgetekend door de Franse filosoof Montesquieu, is juist bedoeld om misbruik van macht te voorkomen. De drie machten houden elkaar in balans.
Alleen het feit dat een minister van Volksgezondheid, zonder met haar ogen te knipperen, verklaart ‘hier weleens van gehoord te hebben’, maakt haar ongeschikt voor de functie. Dat deze verklaring volgt nadat zij heeft gepoogd uitgerekend dat de doen dat het principe van de trias politica hoopt te voorkomen, had het parlement voldoende grond moeten geven om haar naar huis te sturen. Van een bestuurder mag worden verwacht dat haar kennis van het staatsrecht het niveau van een pubquiz ontstijgt. Of de kennis haar daadwerkelijk ontbreekt of dat er sprake is van bewuste actie zal de tijd ons leren, maar dat zij ongeschikt is voor deze functie staat wat mij betreft hoe dan ook als een paal boven water.
Dat de regeringspartijen - om politieke redenen - haar de hand boven het hoofd houden en zij kennelijk geen redenen ziet om de eer aan zichzelf te houden, was te verwachten. Deze continu blunderende bewindsvrouw krijgt nog een kans, terwijl zij sinds haar aantreden nog niets heeft gedaan dat enige bekwaamheid voor de functie doet vermoeden. Dit is onbegrijpelijk.
Ondertussen glijden we weer af naar een situatie die verdacht veel lijkt op de puinhoop die de - inmiddels wegens corruptie onherroepelijk veroordeelde (voormalige) - leider van MFK in 2012 achter heeft gelaten. Ik vind het een verdrietige ontwikkeling, maar zolang het volk dit wil is dit wat het volk krijgt.
Monique Rhuggenaath, Rotterdam/Curaçao