Met grote interesse las ik op de site www.waarheidsvinding.com het artikel Veel steun voor Ina Post Fonds van 9 oktober, waarin melding wordt gedaan van de reactie van minister Hirsch Ballin op een oproep van GroenLinks om het nieuw opgerichte Fonds Ina Post te steunen.
Ina Post werd eerder deze maand vrijgesproken van de moord op een bejaarde dame in 1986 door het gerechtshof in den Bosch, na ruim twee decennia strijd om gerechtigheid en eerherstel. De minister is ‘in ieder geval’ van plan ‘iets te doen’ met de positie van slachtoffers van gerechtelijke dwalingen die worden vrijgesproken. Met de voorgenomen hulp voor, let wel, vrijgesproken slachtoffers van dwalingen, dreigt een ongewenste handhaving van de status quo. Groot probleem in ons rechtsbestel is namelijk dat het voor onterecht – althans in de ogen van elk logisch denkend mens - veroordeelden, nagenoeg onmogelijk is om een herziening van hun strafzaak toegekend te krijgen.
Het is natuurlijk imperatief dat vrijgesproken veroordeelden alle mogelijke, vooral psychische, hulp krijgen. Maar het is de groep onterecht veroordeelden die door allerlei onlogische constructies uit de hoek van justitie gerechtigheid wordt ontzegd, die de meeste hulp nodig heeft in verband met hun ongekend leed, onmacht en wanhoop. En na alles wat Ina Post gedurende 24 jaar heeft moeten verduren is het voor de hand liggend dat deze laatste categorie mensen, die door willekeur in het ongeluk zijn gestort, de doelgroep van haar fonds wordt. Volgens ingewijden in de materie gaat het in Nederland echt niet om slechts een handjevol gedupeerden door justitie. De lang aangekondigde wet die de drempel voor het indienen van herzieningsverzoeken moet verlagen, moet dus snel werkelijkheid worden.
Het doorstane leed dat Ina Post beschreef in haar indrukwekkende laatste woord aan de rechter (Mijnheer de rechter, www.waarheidsvinding.com, 23 september 2010), is hetzelfde leed waarmee Andy Melaan en Nozai Thomas moeten zien om te gaan sinds hun aanhouding op 29 augustus 2005 in de zaak Spelonk van Bonaire. Het is leed waar geen einde aan wil komen, omdat alle alibi’s en andere aanwijzingen van hun onschuld consequent werden en worden genegeerd of weerlegd met drogredeneringen. Het is leed dat je niet eens je ergste vijand zou toewensen.
Het leven van Nozai Thomas en Andy Melaan is al aardig verwoest. Nozai, die 8 jaar cel kreeg, is inmiddels thuis met verlof en probeert de draad van zijn leven weer op te pakken. Hij krijgt begeleiding van Reclassering. Maar als onterecht veroordeelde, zou intensieve begeleiding door een psycholoog zeker op zijn plaats zijn. Andy Melaan kreeg 24 jaar cel opgelegd. Hij mompelt nog altijd ‘ik ben alles kwijt’ en ‘e kos aki ta un abusu grandi’. Dat Melaan psychische hulp nodig heeft is de understatement van deze eeuw. Ook voor mensen als Thomas en Melaan zou er hulp beschikbaar moeten zijn uit een of andere hoek. En iedereen die het dossier van deze zaak Spelonk tegen het licht houdt, zal het eens zijn met Melaan: het is groot onrecht. Aan de nachtmerrie waaruit Thomas en Melaan nog steeds niet kunnen ontwaken, zou er nu een eind moeten komen. Niet over 10, 20 of 24 jaar.
Lucio Ricardo, Curaçao
