Het begrip status aparte werd geboren op Aruba. Nadat Aruba het Antilliaanse autonomienest had verlaten, zat Curaçao met het resultaat in de maag. Het gebrek aan een balans in het politieke patroon van de Nederlandse Antillen kwam nu duidelijk tot uiting.
De geschiedenis had bewezen dat Curaçao financiële draagkracht had als politieke leiders hun gezond verstand gebruikten terwijl Bonaire en St. Maarten op eigen houtje wensten voort te leven. Dus ‘koos’ Curaçao (er bleef niet veel meer over) voor status aparte in een tijd dat de politieke wereld deed denken dat het eiland het wel aankon.
In feite kon het eiland het ook aan, zoals de Titanic de oversteek van het ene continent naar het andere ook aankon. Het ging niet om het schip of de lading die zelfs op een Nederlandse formule voor de staatsschuld kon rekenen. De stuurlui, die de macht overnamen, keken de verkeerde kant op en Curaçao had ook meer interesse in de wolken waarachter de zon op 10 oktober 2010 uit voorzorg ging schuilen.
Curaçao had nu te maken met diploma’s honoris causa, betonnen voorgevels voor houten wrakken die instortten. Er was geld. Curaçao kon de oversteek aan, maar niet op de wijze waarop met geld en het welzijn van het land werd omgegaan. Er kwam een aanwijzing voor de financiële danspartij van Schotte.
Ineens was Wiels dood. Een opvolger werd ingezegend door een zus, die een curriculum van ‘heb ik je daar’ presenteerde en hoedje op, Curaçao in Nederland ging vertegenwoordigen.
Vrouwe Justitia hapte naar adem.
De Chinezen stonden plotseling voor de deur zoals Jan Klaassen zich eens als trompetter aanmeldde. Whiteman had een troef van jewelste voor de verkiezingen in 2016, die door de natuurlijke omstandigheden van een orkaan werden uitgesteld. Whiteman verloor de verkiezingen, de Chinezen stopten iedereen in de zak van Sinterklaas die met de jet een reisje maakte naar China. Toen ging het helemaal mis.
De democratie werd onthoofd door de nieuwe regering-Pisas die door de Schotte-groep formateur Larmonie-Cecilia werd ontworpen. Ze verstond de kunst een premier aan te stellen. Een zeer moeilijke taak daar Schotte, Constancia, Cooper, in het net van de screening bleven steken en niet op de ministerstoel mochten zitten.
Nederland koos weer voor een aanwijzing en de gouverneur werd belast met de supervisie van de nieuwe verkiezingen, die de Schotte-regering had stopgezet.
Had Nederland toen niet even verder moeten denken? Konden wij het toen zelf aan zonder een overgangsperiode ter adequate opruiming van adders onder het gras?
Het ging immers niet alleen om de financiële cijfers, waarin de moraal van politieke opportunisten naar voren trad. Had Nederland niet ingegrepen, dan zaten wij nu onder de druk van de Schotte-regime die de democratie de mond had gesnoerd.
Wat de interim-regering in 2017 voor ogen had, komt naar voren in de financiële uitspatting en de vertrapping van de wetten.
Na vertrek van het Schotte-kabinet van Pisas, bleken de Chinezen geen duiten te hebben. De hartsvriend van de ultralinkse beweging op Curaçao, Nicolás Maduro, bezorgde ons een wereldcrisis en schopte het voortbestaan van de overblijfselen van de raffinaderij in de rook.
De huidige situatie is niet alleen gebaseerd op geld. In 2017 is inbreuk gemaakt op ons wetbestel door politici die nooit te kennen hebben gegeven waarom hun staatsgreep noodzakelijk was. Niemand weet waarom regering-Pisas in het leven werd geroepen en waarom politieke rust voortdurend bedreigd wordt.
In 2020 viert Curaçao tien jaar status aparte.
De Curaçaoënaar met de juiste Curaçaose mentaliteit, kan het aan met de hulp van Nederland, die ons nu moet helpen adders onder het gras op te ruimen.
Nederland moet ons helpen in de versterking van onze normen en waarden en de naleving van wetten gebaseerd op integriteit. Naast aandacht voor de cijfers moet aandacht worden geschonken aan de nationale zekerheid en integriteit.
De normen en de waarden moeten worden hersteld.
Jeannette L. Cratz,
Curaçao