Open brief aan Sharo Bikker (Aqualectra)
Op 7 september verscheen mijn artikel over Aqualectra in het Antilliaans Dagblad (AD). U heeft nog op diezelfde dag de redactie van die krant verzocht om mij te laten weten dat u contact met mij wilt over dat artikel.
Deze omweg heeft mij erg verbaasd. Weliswaar stonden in dat artikel niet mijn (E-mail)adres of telefoonnummer, maar dat kon voor u geen beletsel zijn. Aqualectra beschikt immers al geruime tijd over mijn gegevens.
Op 2 augustus namelijk vroeg ik wegens de overlast in een aangetekende brief aan uw directeur de heer Casperson om een rondleiding voor een klein gezelschap door de fabriek op Mundo Nobo met aansluitend een toelichting op de technische toestand en het toekomstperspectief. Het postbedrijf heeft mij bericht dat Aqualectra de brief op 5 augustus in ontvangst heeft genomen. Tot op heden heb ik van Aqualectra geen enkele reactie ontvangen. Uw verzoek aan het AD toont dat Public Relations van Aqualectra niet eens van het bestaan van die brief op de hoogte is. Merkwaardig. Daardoor is het minstens zo merkwaardig dat u in het AD van 8 september stelt dat u het betreurt dat de bewoners hun klachten niet rechtstreeks bij u gedeponeerd hebben. Hadden ze ongelijk? Het wordt toch niet gelezen.
Het idee van Huntu i Solidario (HIS) was op 2 augustus nog niet eens geboren, laat staan dat er al handtekeningen waren verzameld. Nu, inmiddels een maand later, zijn er op 317 adressen handtekeningen verkregen. Er moeten nog lijsten binnenkomen en worden geteld, en de actie loopt nog.
Er zijn dus naast mij nog minstens 316 andere personen geïnteresseerd in de informatie waarvoor ik begin augustus bij Aqualectra aanklopte. Daarmee is het volstrekt onbelangrijk geworden of ik de gezochte informatie van u krijg of niet en of u contact met mij zoekt of niet. Kwantitatief gezien ben ik inmiddels namelijk niet meer dan 0,3 procent van HIS. U zult zich moeten verstaan met alle handtekeningzetters. Ik ben niet het doorgeefluik van Aqualectra.
Er is nog een overweging die ik u wil meegeven. Er zijn heel veel mensen die veel meer last hebben van uw fabriek dan ik. En al veel langer dan ik. Niet slechts vijf jaar, maar dertig jaar, of zelfs hun hele leven lang. Bij het langs de deuren gaan voor handtekeningen kom je regelmatig bij mensen die een toonbeeld zijn van berusting. Mensen die door achtergrond en persoonlijke ontwikkeling nooit het vermogen tot sociale weerbaarheid hebben ontwikkeld en die het daardoor inmiddels voor lief nemen om dag en nacht tachtig decibel over zich heen te krijgen. Ze kunnen zich niet eens een voorstelling maken van een leven zonder herrie en chemische troep.
Niet ik, maar al die mensen zijn de eersten die recht hebben op uw aandacht, recht op het perspectief van een stiller leven en op informatie. Het is aan Aqualectra om te doen wat decennia lang is verzuimd. Eindelijk eens beginnen met aandacht voor en contact met alle betrokkenen. Voor een bedrijf met een afdeling public relations moet dat toch niet al te moeilijk zijn.
Die aandacht heeft natuurlijk slechts waarde wanneer de uitstoot van roet en herrie ophoudt. Ze is waardeloos wanneer u, zoals in het AD van 8 september, doet alsof u het probleem nog moet analyseren.
Met vriendelijke groet
Hans van Hulst, Curaçao
