Ja, mevrouw Trudy Martinus-Guda, de huidige rector magnificus heeft een doctorale graad in ‘bestuurskunde’. Eén van de eerste dingen die je dan leert, is de chain of command: wie welke bevoegdheden heeft en verantwoordelijkheden draagt. Wat betreft de UNA is dit vastgelegd in de LUNA: de minister van Onderwijs benoemt de Raad van Toezicht, de Raad van Toezicht benoemt de rector magnificus en de rector magnificus benoemt, na het horen van de betreffende faculteitsraden, de decaan.
Nu wil een kleine groep docenten van twee van de vijf faculteiten dit hele proces omdraaien: zij willen bepalen wie de decaan wordt, wie de rector magnificus en wie er in de Raad van Toezicht zitting mogen nemen. Een kleine groep docenten met verborgen agenda’s en persoonlijke belangen, die niet overeenkomen met het belang van de UNA of de studenten. Bewust bestoken zij de pers met berichten over spanningen bij de UNA, maar wie het terrein van de UNA betreedt, zal daar niets van merken. Bewust worden selectief documenten gelekt naar de pers om de indruk te wekken dat het bij de UNA een grote chaos is, waarmee zij bewust de universiteit grote schade berokkenen puur uit eigenbelang.
Wat er gaande is, is simpelweg een strijd om de macht. Decennialang heeft een kleine groep SEF-docenten met - dankzij hun (familie-)connecties - grote politieke macht het voor het zeggen gehad op de UNA. Eind jaren negentig en nogmaals in 2009 verschenen hierover vernietigende rapporten, die vanwege de onwelgevallige inhoud razendsnel in de prullenbak zijn verdwenen. Achtereenvolgende rector magnifici lieten de zaak voor wat het was om hun baan niet in gevaar te brengen, of merkten kort na hun aantreden dat zij wegens gebrek aan steun van de Raad van Bestuur (onder voorzitterschap van onder andere Herman George) of de latere Raad van Toezicht machteloos waren iets aan deze situatie te veranderen.
Nu is er een Raad van Toezicht die wél rector magnifici durft te steunen die aan deze machtspositie van deze SEF-groep binnen de UNA een einde proberen te maken. Daarom eist deze kleine groep docenten ook het vertrek van de hele top: de onlangs van buiten benoemde decaan, de rector magnificus en de Raad van Toezicht.
Een duik in de archieven van de Mongui Maduro bibliotheek, waar een dikke map met krantenknipsels over de UNA te raadplegen is vanaf de oprichting, leert dat dit geen oplossing biedt: deze groep is pas tevreden wanneer op die posities eigen mensen of ‘ja-knikkers’ worden benoemd, zodat hun machtspositie onaangetast blijft en zij beleid van de UNA kunnen blijven bepalen. De grote vraag is nu: waar willen wij naar toe met de UNA? Willen we een modern kenniscentrum voor de regio, waar studenten worden opgeleid tot onze toekomstige leiders die hebben geleerd verder te kijken dan de eilandsgrenzen, de eigen positie en de eigen portemonnee, of houden we de blik naar binnen gericht en kiezen we voor besluitvorming op basis van eigenbelang in plaats van het algemeen belang?
Els van Cappelle, Curaçao
