Daar sta ik dan op zaterdagmorgen als enige architect. Blijkbaar ontbreekt elke interesse onder mijn collega’s voor wat in Nederland voor ons ziekhuis is verzonnen. Een speciaal voor dit project uitgezonden jonge Ballast Nedam-ingenieur vangt mij op. Hij stelt zich voor en zegt dat hij mijn stukjes in de krant leest. Is hij dan de enige? Of ik niet trots ben op het gebouw vraagt hij. Ik sta verbaasd, hoe onnozel kun je zijn? Hoezo, trots op een verkeerd ontwerp voor een verkeerde locatie en wijs op het levensgroot perspectief van een van de gevels waar ook de hoofdingang op te zien is. Het geheel ziet eruit als een Curaçaose achtergevel. Elk elan ontbreekt, een glasgevel op de hoek is blijkbaar de hoofdingang, willekeurige gevelsprongen en open vluchttrappen bepalen het beeld. Waar het gebouw hoog had moeten zijn is het laag. Het geheel past prima in dit rommelige, slooprijpe Colon. Uit mijn Rotterdamse architectenperiode ken ik Ballast Nedam als uitstekende aannemer. Dat is hier ook af te lezen aan de kwaliteit van de ruwbouw waar wij in staan. Van dik hout zaagt met planken is blijkbaar het thema. Het geheel ziet het er betrouwbaar uit met die dikke betonnen gevelelementen en de voor dit klimaat onnodig grote Nederlandse raamopeningen. Tot mijn stomme verbazing hoor ik dat er bij de constructie rekening is gehouden met aardbevingen. De wens van opdrachtgever, wordt verteld. Wie is dan wel die opdrachtgever en waar komt deze wijsheid vandaan? Pure onzin en geldklopperij, weer snel een paar miljoen extra verdiend door de aannemer. Het zal niet de laatste keer zijn. Met dit soort details zal het gebouw straks wel vol zitten. Usona controleert de aannemer, maar wie controleert Usona? Normaal hoort bij dit soort gebouwen een Bouwcommissie. Die is nu in geen velden of wegen te bekennen. Krijgen wij weer de bekende oren aangenaaid? Wij lopen via beddenhuis en vluchttrap naar omlaag de parkeergarage in. Bij brand zijn die trappen onbruikbaar. In dit land met een overmaat aan grote auto’s is een kolomstramien van 7,20 m waarop de dikke ronde kolommen staan is voor parkeren bepaald ongelukkig. De geïmproviseerde hoofdingang in de bocht van de nieuwe Hamelbergweg vlakbij de bestaande rotonde aan de Pater Euwensweg ligt abominabel, deze garage zal op gezette tijden door filevorming nauwelijks kunnen functioneren. Bezoekuren zijn al zo kort. Terug in de centrale hal tussen beddenhuis en medische diensten overdenk ik deze gemiste kans. Inderdaad had dit gebouw hier niet mogen staan. De omgeving draagt niet bij aan de kwaliteit van het ziekenhuis, omgekeerd is met dit ziekenhuis de oorspronkelijke helderheid in de omliggende stedenbouw goed om zeep geholpen. Ik hoorde Otrobandistas al juichen, maar die kijken niet verder dan hun eigen neus lang is. Schande dat toen voor de Colon-locatie gekozen werd niet onmiddellijk de conclusie is getrokken om een nieuw ziekenhuisontwerp te laten maken zodanig dat bijvoorbeeld de Hamelbergweg kon blijven liggen. Naast de talloze aansluitproblemen leidde dit nu al tot meerkosten en vertraging. Dit is nog maar het begin, de echte gebakken peren komen nog. Mijn ingenieur druipt af en begrijpt wat ik bedoel. Dus tijd voor cola en gebakjes van de aannemer.
Carlos Weeber, architect
Curaçao