Zouden er naast de imaginaire mondkapjes ook oogbadjes aan te slepen zijn voor hen die niet weg (kunnen) kijken van de dagelijkse zonsverduistering door de smookgordijnen van de Isla?
Deze tezamen met de ook niet genoeg aan te voeren ‘lagrimas naturales’ die men eventueel in de tranende ogen kan druppelen.
Hoezo positief de toekomst inkijken als er van dat ‘kijken’ niet veel meer komt dan met ontstoken roodomrande ogen, en rochelend geuite klachten, die door dat mondkapje geen draagwijdte hebben, en zodoende worden belemmerd.
Terwijl de uitvaartdiensten af en aan rijden als de mondkapjes en de oogbadjes niet meer nodig zijn, en hun weg hebben gevonden naar de afvalbak, blijven de lagrimas naturales in de ogen van de nabestaanden.
Lagrimas die maar niet willen opdrogen in het zo rook- en smookrijke zonverdonkerde Curaçao.
Martie Genger
Curaçao