Vorige week kwam mijn buurvrouw Maria bij mij met een brief van de posterijen dat ze voortaan geen post meer aan huis zullen bezorgen. Zij moet voortaan zelf helemaal naar Marchena gaan om haar post op te halen. Je moet je eerst gaan registreren en van alles meenemen om je te identificeren. Bankafschriften, waterrekeningen. Identiteitskaart en noem maar op. Het scheelt niet veel of je moet de gynaecoloog die je ter wereld heeft gebracht ook meenemen.
Allemaal vanwege kostenbesparing en de rest van de wereld na te apen. Ik denk dat ze dat idee hebben overgenomen van de zogenaamde ‘gated communities’ waar de post bij de ingang in de desbetreffende boxen wordt gedaan en mensen het daar ophalen, dat werkt wél. Maar dat Maria straks twee bussen moet gaan nemen om te gaan kijken of Aqualectra een rekening heeft gestuurd, is een beetje te veel gevraagd van iemand die van een pensioen van 825 gulden per maand moet leven. En wat gaat er nou gebeuren? Ze zullen op de eerste plaats een legertje postbodes een afvloeiingsregeling moeten aanbieden, een ‘golden handshake’. Die beginnen gelijk een snackbar met een wiphokje achter en gaan aan de slag. Dan hebben we de bedrijven en personen zoals mijn Maria die zich niet hebben geregistreerd. Wat gaat er met hun post gebeuren? Zij betaalt haar Aqualectra-rekening te laat en dan staat er opeens een latino (zij hebben een aparte nv in het leven geroepen die alleen maar water afsluit) met een grote knijptang voor haar deur om het water af te sluiten. Al die brieven met ‘In de naam de koning’ van de Belastingdienst blijven ook ergens in een hokje bij de post liggen en dan staat er opeens een deurwaarder voor haar huis die haar ijskast weg komt halen.
Ik heb het gevoel dat dit ook zo’n ‘Toko den Toko’-project is net als die drempelkussens op de weg, die nou bij de DOW liggen te rotten á raison van 600 piek per stuk, of de kassa’s die de kleine bedrijven <I>moesten<I> afnemen.
Maar ik zag het allang aankomen dat de post over de kop zou gaan, niet alleen vanwege de slechte service of de ‘toko den toko’ van hun vrachtafdeling, maar toen ze met een delegatie van 6 man sterk een maand lang naar Dubai gingen, naar een of andere conferentie. Daar vind je écht geen Holiday Inn hotels van 90 dollar per nacht. Ze waren amper terug of ze gingen met heel de club naar een of andere conferentie in Japan! Ze hadden ook een project van een lokale webwinkel dat ze opgezet hadden dat mislukt was. Toen wilden ze Amazon na doen en kon je in de US producten bestellen en in Miami af laten leveren. De post zou het thuis bezorgen. Dat project is al een paar keer van naam veranderd en wil nog steeds niet lukken. De enige persoon die daar wél aan verdient is de ontwerper van het logo dat drie keer per jaar verandert en ons steeds handen vol geld kost! Wie met dit idee is gekomen weet ik niet, maar die heeft écht professionele hulp nodig, want die spoort niet!
Ik blijf lachen op deze klip want ad hoc beslissingen schijnen normaal te zijn op deze klip omdat de ‘decision makers’ moeten doen alsof ze weten wat ze doen, terwijl het ons miljoenen kost!
Arthur Donker, Curaçao
