Een paar dagen geleden luisterde ik zonder opzet een gesprek af tussen twee Europese Nederlanders. Niet netjes, maar ja, gebeurd is gebeurd.

,,Ha, kijk eens wie we daar hebben. Ha, die Kees, hoe gaat ie? Met vakantie?”
,,Hé, Jan. Nee hoor, voor het werk. Ik adviseer de regering hoe zij moet regeren.”
,,Helemaal gaaf, zeg. Een meerjarenplan. Ik woon hier nu al twee jaar. Ik voel mij prima, ik ga nooit meer weg.”
,,Ja, ik zie het. Je bent helemaal geacclimatiseerd, je krabt aan je billen net als een Curaçaoënaar.”
,,Dit is een prachtig eiland, geweldig goed gewoon. Je ziet de leukste dingen. Je rijdt bijvoorbeeld op de Caracasbaaiweg en daar lees je alle informatie die je nodig hebt. Al die borden langs de weg, daar staat van alles op: waar je lekker kunt eten, waar je leuk kunt dansen en nog meer van die belangrijke zaken, je hoeft helemaal geen krant te kopen voor de aankondigingen.”
,,Ja, maar Jan, kan dat zomaar? Zijn er geen regels?”
,,Luister Kees, je snapt er niks van. Of er zijn geen regels, of de regels worden ingevoerd, maar worden nooit uitgevoerd.”
,,Een hele klus dus. Ik bedoel dat adviseren.”
,,Heerlijk is het hier. Neem het verkeer. Iedereen is een heer in het verkeer. Waar zij voorrang hebben, stoppen ze en laten je voorgaan.”
,,Maar zij stoppen niet voor rood licht.”
,,Nee, en dat moet jij ook niet doen. Als jouw licht op rood springt, geef dan gas, anders knalt de auto achter je met volle vaart boven op je. Je moet het maar effe weten.”
,,Ik hoor de laatste tijd allerlei nare dingen.”
,,Dat is waar, Kees. Overal zijn er mensen die de boel verpesten. Hier, in Amsterdam, overal. Het verschil is dat wij hier alles weer snel vergeten. Morgen is weer een dag. Morgen is er weer een muziekfestival. een carnavalsoptocht, een Seú-feest, een missverkiezing, een eetfestijn, een dansfeest. Morgen schijnt de zon weer. Bier en spelen.”

Roy Evers, Curaçao