Door Ron Gomes Casseres
‘Mijn Droom voor ons Land’ is een heel leuk boekje waartoe het Nationaal Comité Inhuldiging het initiatief nam en dat werd aangeboden als inspiratie voor koning Willem-Alexander. Ik moet vaak aan dat boekje denken als ik van de grootse plannen hoor en lees waar velen hier mee rondlopen. Geweldig mooie plannen voor de ontwikkeling en nieuwe bedrijvigheid van het gebied rond de luchthaven en de zeehaven, van een unieke nieuwe stad waar nu de raffinaderij is, raketten die toekomstige toeristen de ruimte in zullen sturen en daarnaast een pretpark met een ruimtevaart-thema, zwemmen en zeilen in het Waaigat, en de verdubbeling van het aantal Curaçaose bewoners. Out-of-the-box denken is toe te juichen, en dat zijn deze grootse plannen allemaal.
En dan worden we wakker en kijken rond ons heen. Hotels en casino’s sluiten of verliezen hun wereldbekende topnaam. De binnenstad is verlaten en dood. Unesco-erfgoed monumentale gebouwen staan leeg te verloederen. Onderwijs, zorg, behuizing en infrastructuur voldoen niet aan de eisen van een modern land met het aantal inwoners van Curaçao. Een overheidsapparaat dat volgens eigen minister niet functioneert waardoor gezagsdragers niet aan beleidsvorming en -uitvoering toekomen. Dromen kosten natuurlijk niets, maar de realisatie van die grootse plannen wel, vele miljarden zelfs, en een meerjarige uitvoering.
Deze nieuwe plannen worden geen realiteit als we niet eerst de structurele en fundamentele problemen oplossen waar ons land mee worstelt. Realistische doelstellingen, met daarbij tevens een actieplan, de vereiste middelen, duidelijke verantwoordelijkheden en een realistische tijdslijn is wat nodig is. Dromen is gratis, doelstellingen realiseren vergt inspanning, tijd, geld en creativiteit. Als we de kleine dingen niet goed kunnen doen, lukken die complexe, meerjaren plannen ook niet.
Eerst wat we hebben
We moeten beginnen met wat we hebben en dat niet goed is. Investeerders van buiten komen niet naar landen waar bestaande bedrijven niet winstgevend zijn. Nieuwe hotels worden niet gebouwd zonder dat potentiële investeerders zich eerst overtuigen van de goede rentabiliteit van de bestaande hotels. De mensen die we naar ons land willen trekken komen niet in groten getale als onze bevolking zich niet veilig voelt, criminaliteit overheerst, en wegen, zorg en onderwijs niet deugen. We moeten eerst wat we hebben weer gezond en goed maken zodat wij daarmee de wereld in kunnen en anderen en investeringen naar ons land kunnen trekken. Dat vraagt samenwerking in onze samenleving, partnerschap tussen de particuliere en de publieke sector, het eist dat we weer concurrerend worden op velerlei gebied - en het moet wel gebeuren voordat die plannen gerealiseerd zullen worden.
Daar is eindelijk een aanvang mee gemaakt, en dat moet worden toegejuicht. Wegen worden eindelijk aangepakt, over de bouw van een nieuw ziekenhuis lijkt er eindelijk een consensus te bestaan, het onderhoud van scholen staat in de steigers, maar het merendeel daarvan zijn prille allereerste, wankelende stapjes. Het ene hoeft natuurlijk niet te wachten totdat het andere geheel gereed is, maar het moet natuurlijk wel geloofwaardig zijn dat die structurele en fundamentele problemen met ernst en langdurig zullen worden bestreden. Dat is het nog niet, daarvoor lijkt de duurzaamheid van de politieke stabiliteit toch nog te onzeker.
Knopen doorhakken
Er hangt nu een gevoel van pessimisme dat niet goed is voor ons land en voor het ondernemen van een nieuwe aanpak. Dat pessimisme moeten we omzetten naar optimisme, en dat doen we niet met praten maar met actie. Actie, vooral gericht op zaken die snel te realiseren zijn, ‘<I>low hanging fruit<I> plukken’ heet dat in strategie-<I> lingo<I>. Door knopen door te hakken. Knopen die ook veel kleiner en eenvoudiger zijn dan het merendeel van de grootse plannen.
Begin met het toerisme. Al in februari jongstleden kwamen bestuur en directie van CTB en Chata overeen dat de structuur van CTB gewijzigd moest worden zodat er directe vertegenwoordiging en een ‘sense of ownership’ is van Chata in het toeristisch beleid. Hak die knoop door - we hebben niets te verliezen en continuïteit en toerisme-expertise komen CTB alleen maar ten goede.
De binnenstad schreeuwt om ondersteuning. De Monumentenraad Curaçao heeft daartoe recent uitstekende voorstellen gedaan in de Erfgoednota 2012, en die ondersteuning kan op velerlei wijze gebeuren. Onze binnenstad is een unieke trekpleister voor bezoekers, en we gaan er niet voorzichtig genoeg mee om. Hak die knoop door voordat ons erfgoed verandert in dood erfgoed.
Hoe lang praten we al niet over die tweede Megapier? Die komt er nu misschien wel, maar wees creatief door die tweede pier te combineren met een bestemmingswisseling van het huidige Sehos-gebouw. Dat kan een trekpleister worden voor cruisetoeristen, misschien wel met een trammetje vanaf de megapieren. Geen <I>cruise village<I> in concurrentie met handelaren in de binnenstad, maar maak er een cultureel centrum van, met folkloristische en antropologische exposities en een kunstmuseum waar lokale hedendaagse kunst is tentoongesteld, en waar Curaçaose krioyo-etenswaren zijn te genieten. Zo worden twee knopen gelijktijdig doorgehakt: als het nieuwe ziekenhuis gereed is, heeft het Sehos-gebouw ook een andere productieve bestemming die bezoekers trekt naar Otrobanda en naar de rest van de binnenstad.
De Dokmaatschappij. Jaren van praten en het onderste uit de kan proberen te halen in gesprekken met buitenlandse geïnteresseerde investeerders. Hak die knoop door opdat scheepsreparatie en misschien ook scheepsbouw weer snel een belangrijke pilaar van onze economie kan worden.
Dat zijn slechts enkele van de vele kleine knopen die vragen om doorgehakt te worden. En zo lang dat niet gebeurt, blijft het bij dromen, en zonder actie.
Why not?
Ik heb niets tegen dromen en dromers. Waar zouden wij als mensen blijven als we niet konden dromen en geen idealen hebben? Eén van mijn favoriete uitspraken is van Robert Kennedy: ,,There are those who look at things the way they are, and ask why…. I dream of things that never were, and ask why not?” Ik droom ook. Ik droom van doorgehakte knopen, van actieplannen met middelen en tijdslijnen en verantwoordelijkheden, van een bruisende en schone binnenstad en rendabele hotels. Ik droom van een beter Curaçao, beter voor iedereen.