Eén Curaçaoënaar geregistreerd voor repatriëringsvlucht
Van een onzer verslaggevers
Willemstad - Slechts één Curaçaoënaar heeft gehoor gegeven aan de oproep van de overheid om Israël en Libanon zo snel mogelijk te verlaten. Of deze persoon gisteren ook aan boord van de eerste Nederlandse repatriëringsvlucht vanuit Libanon zat is onbekend.
Die informatie wordt vanwege privacy redenen niet gedeeld met de Dienst Buitenlandse Betrekkingen (DBB) op Curaçao, vertelt directeur Darrillyn van der Veen.
Het dagelijkse leven in Libanon is ontregeld door het grondoffensief van Israël. Bilal (28) (een gefingeerde naam) maakt zich zorgen om haar zus en de kinderen van haar zus.
,,Ze woont weliswaar niet in Beiroet, maar ook in Tripoli is de situatie niet al te best. Ik ben gebroken. Iedere ochtend is mijn eerste gedachte: heeft mijn zus de nacht gered? Dat is ook een vraag die bij de kinderen van mijn zus leeft. Voor het slapen gaan vragen ze aan hun ouders of ze er de volgende dag er nog zullen zijn”, vertelt Bilal die niet met haar echte naam in de krant durft. Door de spanningen in het Midden-Oosten is ze bang dat dit interview represailles voor haar zal hebben. ,,Veel mensen zijn tegen ons, de Arabieren. Op sociale media merk je de reacties. Er is veel steun voor de acties van Israël. Commentaar als: ‘Israël moet met hen allemaal afrekenen’ is meer regel dan uitzondering.”
Bilal heeft geprobeerd haar zus naar Curaçao te halen. Doordat haar zus geen Nederlands paspoort heeft mocht ze niet met de repatriëringsvlucht mee. Onbegrijpelijk, zegt Bilal. ,,Heeft mijn zus, die gescheiden is van de vader van haar kinderen, geen recht om met haar familie te zijn? Onze hele familie is hier. Mag zij niet bij haar vader en moeder zijn? Ze heeft niemand daar. Bovendien zijn de kinderen hier veiliger. Om met een commerciële vlucht deze kant op te komen heeft ze eerst een visum nodig. Dat is haast onmogelijk om te regelen. De Nederlandse ambassade bevindt zich in Beiroet en daarheen reizen is niet zonder gevaar voor eigen leven. Ik heb overal aangeklopt voor hulp, maar niemand kan ons helpen. De consul van Libanon op Curaçao heeft begrip voor onze situatie, maar is machteloos.”
Sinds de verslechterde veiligheidssituatie in het land gaan de kinderen niet meer naar school. ,,De scholen zijn een shelter voor personen die vanwege de bombardementen hun thuis in rook hebben zien opgaan. Bovendien durft niemand zijn kinderen naar school te sturen uit angst dat deze gebombardeerd zullen worden. Als ze hier zouden zijn hoefden ze niet in angst te leven en kunnen ze een normaal leven leiden.”
Bilals vader migreerde in 1999 naar Curaçao voor een beter leven in de nasleep van de Libanese burgeroorlog (1975-1990). Een jaar later volgde de rest van het gezin, waaronder Bilals zus die ook op Curaçao is opgegroeid. De burgeroorlog in Libanon heeft wortels in het Israëlisch-Palestijns conflict, vooral na de Israëlisch-Arabische oorlog in de jaren 1940, toen veel Palestijnen naar Libanon vluchtten. In de jaren 70 werd Libanon een basis voor de Palestijnse Bevrijdingsoperatie (PLO), wat leidde tot jarenlange strijd met Israël, inclusief invasies in 1978 en 1982. Israël bezette Zuid-Libanon tot 2000, waar ze te maken kregen met Hezbollah, een sjiitische militie gefinancierd door Iran. Na een periode van relatieve rust laaide het conflict opnieuw op in 2023, na de aanval door Hamas op Israël. De acties nu zijn gericht op het vernietigen van de infrastructuur van Hezbollah in Libanon.
Bilal wenst iedere dag voor vrede, maar bovenal dat haar zus en haar gezin veilig zijn. Vandaag vertrekt er nog een vliegtuig vanuit Nederland voor de repatriëring. Het is nog niet duidelijk hoeveel Nederlanders er dan op de vlucht zitten.
