Graag wil ik u een inkijk geven in wat de coronapandemie doet met mij als intensive care (ic)-verpleegkundige en de patiënten.

Na een jaar met weinig coronabesmettingen, zitten we er nu middenin. We leefden bijna normaal, zoals we gewend waren. We hielden wel afstand en we droegen ons mondkapje. En dan ineens hebben we te maken met de Engelse variant, een explosie van besmettingen.

Ambulance na ambulance brachten de patiënten naar het CMC. Onze ic met 16 bedden stroomde binnen een paar dagen vol. Ook de recovery-ic met 14 bedden stroomde vol. Dan nog maar een ic openen met 12 bedden, binnen twee dagen vol. Daarnaast werd er ook nog een ic geopend voor niet-covidpatiënten, ook vol. En nu zijn er plannen om nog meer ic-bedden te plaatsen.
Wij, als lokaal ic-personeel, werden verdeeld over al die ic’s en sturen de afdelingen aan. Gelukkig hadden we al maanden ondersteuning van ic-personeel uit Italië, Spanje, Frankrijk, Portugal, Engeland en Amerika. Toch ligt de eindverantwoordelijkheid bij ons als lokaal personeel.

Wat zijn covidpatiënten? Covidpatiënten willen maar één ding: zuurstof! Zonder zuurstof is er geen leven meer. En dan de angst ‘Ga ik het halen?’. Zeker als ze merken dat ze langzaam steeds meer nodig hebben, soms zelfs tot 100 procent zuurstof via een NIV-masker. Wanneer ze willen eten, dan moet het masker tussen elke hap even losgemaakt worden, met het risico dat ze zich benauwd gaan voelen. Gaat het niet, dan moet er geïntubeerd worden met eventueel buikligging. Helaas heeft dat soms de dood tot gevolg, omdat de longen te veel zijn aangetast door de covid. 

En ik, als verpleegkundige, loop daar rond met te weinig collega’s. We verzorgen, troosten en reguleren de angsten van de patiënt: ,,Broeder haal ik het? Broeder het kapje maakt mij zo opgesloten, het is te stijf op mijn gezicht. Wanneer mag het er weer af? Moet ik al wéér op mijn buik liggen? Ik wil mijn familie zien. Ga ik dood? Hoeveel dagen nog?” Als ze het nog kunnen, hebben ze contact met hun familie en vrienden via hun telefoon. Als het echter niet meer gaat, zijn wij hun steun en toeverlaat, hun hoop.
Als ze geïntubeerd worden en in slaap worden gebracht, zijn wij de laatsten die ze moed inspreken en beloven we om zo goed mogelijk voor ze te zullen zorgen. Als ze dan komen te overlijden, doet het ons pijn, omdat we de covid niet de baas zijn geworden, omdat we niets meer konden doen en de familie in rouw moeten achterlaten.

Wij als lokale ic-verpleegkundigen zijn vaak diegenen die de familie te woord staan. Via de telefoon proberen we zo veel mogelijk eerlijke informatie te geven en we hebben niet altijd goed nieuws. De familie zit vaak met zoveel vragen: ,,Hoe gaat het broeder met mijn vrouw, man, kind, broer, zus, vriend of vriendin?” Soms moeten we zeggen: ,,Komt u maar naar het ziekenhuis om afscheid te nemen.” Gelukkig zie ik patiënten ook verbeteren en weer naar de afdeling gaan, om uiteindelijk naar huis te kunnen

Voor mij is het bijna alle dagen werken. Ik doe voornamelijk avond- en nachtdiensten. Het kost veel energie en ik probeer tijd voor mezelf vrij te maken als ik vrij ben. De situatie in het ziekenhuis blijft echter in je gedachten. Tijdens mijn werk heb ik bijna geen tijd voor een pauze. Alle aandacht gaat naar de patiënten en alle andere dingen die er omheen geregeld moeten worden. Het geeft onrust. Het geeft stress. Het geeft echter ook voldoening, dat je er kunt zijn voor de patiënt, dat je kunt troosten en een lichtpunt kunt zijn tijdens hun benauwdheid. Er is echter ook de wetenschap, dat je te weinig kunt doen, omdat er nog zo veel andere patiënten geholpen moeten worden. Het is 8 tot 9 uur achter elkaar werken in geïsoleerde pakken. Het laat je zweten en de mondkapjes laten je zwaar ademen. Het is werken met je team dat er helemaal voor gaat. De schoonmakers, de civiele dienst die steeds weer voorraden naar de afdelingen brengt, mijn buddy’s van de operatiekamer, de artsen en je eigen collega’s. Gelukkig ben ik enkele weken geleden al gevaccineerd, waardoor ik mij veiliger voel.

Mensen laat je vaccineren! Het is de enige manier om er weer uit te komen.

Ik voel mij gesteund door mijn familie en mijn vrienden. Elke dag vraag ik in mijn gebed aan God om mij te beschermen en mij de kracht te geven om door te gaan. Ik hoop dat u zo een inkijk hebt gekregen in wat wij, als werkers in de gezondheidszorg, alle dagen meemaken. In de 26 jaar, dat ik hier als ic-verpleegkundige heb gewerkt, heb ik zoiets nog nooit meegemaakt.

Gerard Buitenhuis,
Curaçao