Van een onzer verslaggevers
Willemstad - Op douanerechercheur Michael Thokaai werd in 2002 een moordaanslag gedaan, omdat hij het Hato-team oprichtte en bolletjesslikkers in de kraag greep. In 2004 werd hij uitvoerig geïnterviewd in het Antilliaans Dagblad. Het artikel kreeg de kop ‘Drugsbaronnen hebben gewonnen’.

Nu, 15 jaar later, is zijn verhaal nog steeds actueel, na het bezoek van de Rotterdamse burgermeester Ahmed Aboutaleb en zijn uitspraken rond de scanners van de douane die het niet doen. Maar, zo vindt Thokaai: ,,De scanner heeft geen nut. Het kost veel geld. Ze gaan na zes maanden stuk. Maar waarom eigenlijk? Misschien zijn ze wel kapot gemaakt of worden ze kapot gehouden. Douanepersoneel voelt zich niet veilig of ze worden omgekocht. Ik ben voorstander van het gebruik van verschillende drugshonden tegelijkertijd. Daarmee kan niet gesjoemeld worden, zeker als je meerdere honden laat onderzoeken. Ook het Hato-team is bang. Daar werken de mensen alleen maar voor de 500 gulden aan extra toelage die ze op hun salaris erbij krijgen. Curaçao is te klein voor douaniers. Ze worden herkend, achtervolgd, omgekocht of bedreigd. Het zou beter zijn om Nederlandse douaniers roulerend in te zetten: ze zijn onbekend en dus minder makkelijk om te kopen en na drie maanden zijn ze weer weg. Ik vind dat er meer aandacht moet zijn voor de douaniers op Hato. Er wordt niemand meer in de kraag gegrepen met drugs. Dat klopt volgens mij niet. Er is mij toentertijd nooit gevraagd hoe het met me gaat, nadat ik beschoten was en gewond raakte in mijn gezicht. Ik heb nimmer nazorg gekregen, ook niet van Nederland, terwijl we het werk grotendeels doen voor Nederland, waar alle drugs naartoe gaan. Overigens had ik vroeger geen bodyscanner nodig om een drugskoerier te herkennen. Ik was zo ervaren in uiterlijke kenmerken, dat ik ze er zo uitpikte. In 2004 greep ik op één dag 51 koeriers in de kraag. Verder denk ik dat we meer bereiken met het inzetten van een helikopter om onze grenzen te bewaken, dan met een containerscanner. Zo beletten we de invoer van wapens en drugs op Curaçao.”
In de krant van 2004 stelt Thokaai: ,,Je ziet als douanerechercheur elke keer dezelfde gezichten. En zij zien jou ook. Daar moet een einde aan komen. Het is beter als rechercheurs er niet langer dan twee à drie maanden werken. Als ze elke keer iemand anders zien, kunnen ze je niet omkopen of bedreigen. Er kunnen ook politiemensen die op kantoor werken naar Hato als ze dat willen.”