Door Jeroen Jansen
Wie het afgelopen weekend aan de paasstress wilde ontkomen, was in Pietermaai aan het juiste adres. Daar vond afgelopen vrijdag en zaterdag de derde editie van het Curaçao International BlueSeas Festival plaats. Nadat het festival vorig jaar niet plaatsvond kwam het overtuigend terug, met misschien wel de beste editie van de drie.

Op de eerste dag van BlueSeas werd er misschien nog wel het meeste uitgekeken naar het optreden van Samantha Fish. De 29-jarige gitariste en singer-songwriter uit Kansas City was de enige artiest uit de line-up die al eerder op Curaçao optrad: ze was te horen op de tweede editie in 2016 en afgelopen oktober stond ze in het Riffort, toen daar de BluesCruise voorbijtrok. Helaas viel het concert wat tegen, wat vooral te wijten was aan het oorverdovende geluid. De mooie band die ze samenstelde, met ondermeer blazers en een strijksectie, viel weg in een muur van geluid. 
Het optreden van Kenny Neal bij Miles voelde na dat geweld aan als een warm bad. Neal ontving in 2016 nog een Grammy-nominatie voor zijn album ‘Bloodline’, een mooie bekroning voor de rijke carrière van de 60-jarige bluesartiest. Hij verraste het publiek bij Miles op een traditioneel Bluesconcert met een positieve boodschap. Zijn ongecompliceerde aanpak, waarbij Neal ook regelmatig de gitaar inruilde voor de mondharmonica, zorgde misschien niet voor het meest spannende optreden van de avond maar authentiek was het wel.
Selwyn Birchwood is net als Samantha Fish een jonge bluesster, die in de pers wordt geprezen om zijn gitaarspel en zijn rauwe stem. Dat was bij Ginger allemaal te horen, waarbij zijn band ook verrassend veel uit Funkmuziek putte. Birchwood overtuigde met zijn optreden, hij zou alleen gebaat zijn bij een band die hem wat beter ondersteunt. Met name baritonsaxofonist Regi Oliver zat er ritmisch en harmonisch regelmatig naast. 
Bij Michelle David & The Gospel Sessions viel alles op z’n plek. De Amerikaanse die al jaren in Nederland woont viel niet alleen op door haar energieke optreden, maar ook vanwege de diverse setlist: ze nam ons bij Mundo Bizarro mee van de gospel uit New York naar de jazz en blues van New Orleans en weer terug. Alles kon ze met haar lenige stem even goed aan, en ze gaf haar uitstekende band, met een hoofdrol voor gitarist Paul Willemsen, alle ruimte om te stralen. Met afstand de beste act van de eerste avond.
Thornetta Davis uit Detroit nam op de tweede dag van BlueSeas het stokje over van Michelle David. De voormalige achtergrondzangeres dipte met haar band sterk in de poel van soulmuziek. Haar robuuste stemgeluid, waar ze vooral indrukwekkend de diepte mee ingaat, liet denk ik niemand onberoerd. Vooral ook omdat ze indrukwekkende stem koppelt aan een charismatische uitstraling.
Davis was even later ook nog even te zien bij Toronzo Cannon, op het podium bij Miles. Bij Cannon is de Chicago Blues van ondermeer Buddy Guy in vertrouwde handen. De 50-jarige gitarist ontpopte zich als een charmeur, en het koppel met zijn keyboardspeler Luca Chiellini was hecht en spannend. Ook Cannon kan stilistisch alle kanten op, hij wisselt ballads af met onvervalste rock ’n roll en soul. Maar alles uiteraard gedrenkt in blues.
Wie even geen zin had in alleen maar schreeuwende gitaren, die kon bij de James Hunter Six in 27 terecht. Bij de voormalige Britse spoorwegbeambte waan je je in de Motown-tijd van Marving Gaye en Otis Redding, en je hoort ook goed waarom zanger Van Morrison hem regelmatig rekruteerde. Hunter is een man vol levenslust, die met een akoestische begeleiding en een hammondorgel op de achtergrond prima uit de voeten kan.
De hele sterke tweede dag van BlueSeas 2018 kende met het optreden van Danielle Nicole bij Ginger haar hoogtepunt. De zangeres en bassiste uit Kansas City haalde met haar tweede album ‘Cry No More’ een nummer 1-notering in de Billboard Blues Charts. Haar trio zette een waanzinnig strakke set neer, waarin de zangeres alles gaf en ze in gitarist David Miller de perfecte muzikale partner vond. Ze balanceert in haar eigen repertoire tussen blues en rock, maar ze zet dat met zoveel passie en enthousiasme neer dat niemand meer aan muzikale hokjes denkt. In de met mascara doorlopen ogen van Nicole zag je de liefde voor muziek, en de liefde voor de zangeres zelf kreeg ze van het Curaçaose publiek dubbeldik terug.
Initiatiefnemer Gregory Elias bekeek het feest ondertussen vanachter een plant, het hoofd ritmisch knikkend op de muziek, snacks uitdelend aan zijn gasten. BlueSeas 2018 was een feest: zijn feest, maar ook zeker dat van de mensen in Pietermaai en heel Curaçao. Het festival heeft nu wortel geslagen in een vorm die bij het eiland past: hopelijk krijgt het de kans om de komende jaren mooi door te groeien.