Waarschuwing aan adres beroepsgenoten en tuchtrechter

De drie advocaten Sulvaran, Peterson en Eustatius van Kòrsou Fuerte i Outónomo (KFO) vertrouwen niets en niemand. Behalve zichzelf. Zij verdenken (bijna) elk ander van partijdigheid en verwijten hen aan politiek te doen - zoals de vrije pers, zelfs de onafhankelijke tuchtrechter maar ook hun eigen beroepsgenoten - om tussendoor gul te strooien met beschuldigingen over corruptief handelen, waar velen zich volgens hen schuldig aan maken. Het is meten met twee maten: zélf mogen zij hun onpartijdigheid wel laten varen en is hun pleidooi zo politiek als het maar kan zijn.

Het was even stil rond ‘de drie’. Totdat vorige week de roep kwam van Eldon ‘Peppie’ Sulvaran, Chester Peterson en Anthony Eustatius om de klachten tegen hen bij de Raad van Toezicht op de Advocatuur (RvT) in openbaarheid te behandelen. Zij zien de tuchtprocedure als een soort ‘strafvervolging’, maar vooral twijfelen ze aan ‘de onpartijdigheid van de in de tuchtraad zitting hebbende beroepsgenoten’. De RvT bestaat naast twee advocaten (leden) uit een rechter (voorzitter).
Die voorzitter was al eerder aan de beurt - en nu opnieuw met het ‘wrakingsverzoek’ tegen rechter Scholte. Al in hun verweerschrift van 21 maart zetten zij de toon met hun waarschuwing richting de (tucht)rechter, om zich niet met de politiek te bemoeien en zich verre te houden van politieke rechtsspraak. Zo komt in diverse passages van hun verweerschrift in verband met klachten tegen hen bij de RvT in verschillende bewoordingen naar voren.
Daarmee zeggen zij op voorhand dat een eventuele uitspraak in hun nadeel een politiek geladen vonnis is. Wat er gebeurt als het oordeel gunstig is, zeggen ze niet. Dit is je reinste manipulatie. Het is manipulatief, omdat zij doen voorkomen alsof het gaat over hun politieke standpunt inzake de consensusrijkswetten. Maar daar gaat het nu helemaal niet over.
Niemand heeft ook maar één woord ingebracht tegen de politieke standpunten van de drie advocaten. Waar het in deze zaak wél om gaat, is de beledigende, grove en opruiende manier waarop Sulvaran, zijn kantoorgenoot/zakenpartner Peterson en hun KFO-medebestuurslid Eustatius zich opstellen om hun (politieke) idealen na te streven. Dat, en niets anders, is de inzet van de klacht.
De waarschuwing aan het adres van de RvT en daarbinnen in het bijzonder de (tucht)rechter, om zich niet met politiek in te laten, is behalve ongepast (immers volstrekt overbodig aan het adres van de rechterlijke macht) en manipulatief, ook opportunistisch. Want toen de drie door de rechter in het gelijk werd gesteld in de rectificatiezaak van Tromp tegen KFO, hebben zij dat vonnis wel in hun voordeel gebruikt. Toen ging het - zoals ze zelf in hun verweer hadden aangegeven - au fond ook over hun strijd tegen de consensusrijkswetten en de manier waarop die tot stand zijn gekomen. Maar toen vonden ze niet dat de rechter zich verre van de politiek had moeten houden.
De drie KFO-advocaten verwijten in hun verweerschrift telkens anderen dat zij ‘politiek gedreven’ zijn. Dat geldt voor bijvoorbeeld de klacht van de deken maar eveneens voor de overige klachten, waaronder naar hun oordeel ook (sommige) media. Bij herhaling verwijten zij anderen ervan ‘politieke denkbeelden’ te hebben; er een ‘politieke agenda’ op na te houden; en dat iets wel of niet in zijn of haar ‘politieke straatje past’. Kortom: ze laken het ‘hele politieke circus’. Van anderen wel te verstaan.
Maar zelf zijn zij politiek pur sang bezig en zijn er kennelijk geen grenzen aan wat zij allemaal mogen en kunnen zeggen, want - zo luidt de redenering - de consistente lijn van het Europese Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) is ‘dat politieke meningsuitingen over maatschappelijke problemen zoveel mogelijk dienen te worden beschermd’. Dan gaat het plotseling over henzelf. Zoals:
,,Vrijheid van meningsuiting is een belangrijke, zo niet de belangrijkste institutionele pijler onder een goed functionerende democratie. Zodra uitspraken bedoeld zijn als een bijdrage aan een belangrijk maatschappelijk of politiek debat, moet de vrijheid van meningsuiting zo groot mogelijk zijn.”
Van die vrijheid van meningsuiting maken zij dan dus ook volop gebruik (sommigen menen misbruik). De pijlen zijn vooral gericht op inmiddels demissionair deken Fiévez van de Orde van Advocaten die als eerste een klacht tegen de drie indiende, maar ook rechter Mijnssen en Centrale Bank-president Tromp moe(s)ten het ontgelden.
Dat zij daarin buitengewoon ver gaan, blijkt wel uit het feit dat en de manier waarop bijvoorbeeld de deken wordt uitgemaakt voor ‘racist’. Dat gebeurt met als ‘bewijs’ enkel op basis van een in de publiciteit gebrachte e-mail van haar aan het bestuur van de Orde van Advocaten, waarin zij - zeer onhandig en ook laakbaar - voorstelt om te trachten ‘Sulvaran (…) en wel meer van zijn vrienden’ niet te laten deelnemen aan stemming op basis van een enorme achterstand aan contributie; maar waarin in de verste verte géén verwijzing wordt gemaakt naar ras, etniciteit of afkomst. Toch wordt zij in het verweer van Sulvaran, Peterson en Eustatius in talloze alinea’s door de drie KFO-advocaten als ‘racist’ bestempeld; dat zij zich schuldig zou hebben gemaakt ‘aan het oproepen tot racisme’; aan een ‘racistisch schrijven’; aan ‘institutioneel racisme’; dat zij uit is op het ‘uitsluiten op grond van etnische afkomst’; ‘etnische profilering’; ‘etnische segregatie’; ‘etnische uitsluiting’; en zelfs ‘etnische zuivering’. Waar halen Sulvaran, Peterson en Eustatius het vandaan?
In hun verweerschrift overigens géén woord over het bewust (verder) verspreiden van het, volgens de drie ‘gerucht’, over de moord op parlementariër Helmin Wiels en de vermeende maar volstrekt onbewezen rol daarbij van Centrale Bank-president Tromp. ,,Er waart een spook door Curaçao, het spook van de intellectuele daders van de moord op Wiels”, pleitten zij tijdens de openbare zitting in de rechtszaal, in de wetenschap dat dit natuurlijk alle kranten zou halen. ,,Velen menen dat dit spook vandaag in deze zaal aanwezig is. Het is immers een feit, dat, naast ook andere geruchten, er in ieder geval ook het hardnekkige gerucht op Curaçao de ronde doet dat de echte moordenaars van Wiels of de intellectuele beramers of financiers van die moord bij en rond Tromp gezocht moeten worden”, aldus de KFO-bestuursleden toen. Ondanks een concrete klacht bij de RvT hierover komen de drie daar in hun verweerschrift niet op terug. Opvallend.
Het komt er telkens op neer dat waar de KFO-advocaten zichzelf van alles veroorloven ten aanzien van politiek bedrijven en uitspraken over derden, zij anderen op dat punt kort willen houden. Vandaar de ‘waarschuwing’ richting de (tucht)rechter én hun beroepsgenoten.