De afgelopen dagen is er veel commotie ontstaan over en vooral grote weerstand tegen betonnen bouwwerken op bepaalde stranden; zogenaamd in het kader van een ‘facelift’ van deze baaien.
Terecht en gelukkig is er vanuit de bevolking zo veel motivatie om zich openlijk te verzetten tegen in hun ogen verfoeilijke bouwsels. Natuurlijk zit er hier en daar ook politiek bij - leden van de oppositie die zich met het zicht op de verkiezingen van maart 2025 laten zien en horen - maar dat mag en hoort zelfs zo. Belangrijk echter is te beseffen dat de grote meerderheid van degenen die hun protestgeluid laten horen oprecht boos en bezorgd is over de plannen van het kabinet-Pisas (MFK met steun van parlementariërs Michelangelo Martines en Zita Jesus-Leito). Laatstgenoemde is nog maar pas toegetreden tot de zittende regering, maar heeft zelf de nodige (slechte) ervaring met het ‘monsterlijke bouwwerk’ te Knipbaai dat onder maatschappelijke druk moest worden afgebroken. Nu is het vooral premier Gilmar Pisas (MFK) die zijn neus lijkt te stoten door de ondoordachte en weinig tot slecht gecommuniceerde bouwplannen te Jeremi en Lagun. De verontwaardiging komt onder meer tot uiting met de massaal ondertekende online petitie; door Yu di Kòrsou op het eiland, maar ook landskinderen in het buitenland en zelfs vele toeristen. Zij vrezen - begrijpelijk - voor aantasting en het verloren gaan van het authentieke karakter van de bijzondere Curaçaose baaitjes. Beton wordt geassocieerd met Mambo Beach (ooit Cornelisbaai) en Zanzibar (ooit Jan Thielbaai) en staat in de beleving van velen gelijk aan grootschalige toeristische exploitatie en plekken waar grote groepen lokale burgers zich niet (meer) thuis voelen. Ook al zou dit niet primair de bedoeling zijn van de regering-Pisas, ministers en parlementsleden moeten oor en oog hebben voor de zorgen en wensen van de eigen bevolking. De stranden en kuststrook zijn de grootste ‘asset’ van het eiland, dat zich steeds meer tot een toeristisch oord ontwikkelt. Daar moet met de grootst mogelijke zorgvuldigheid mee worden omgegaan. Tegelijkertijd dienen de eilandbewoners zelf te allen tijde te kunnen profiteren en genieten van deze natuurlijke rijkdom en zich niet ‘een vreemde in eigen land’ hoeven te voelen. Dit is niet een uniek probleem voor Curaçao. Integendeel, toerisme staat hier bij wijze van spreken nog in de kinderschoenen. Massatoerisme en - erger - overtoerisme speelt ook elders in de regio, zoals op zustereiland Aruba, maar ook in de wereld. Regeringen zullen hier serieus rekening mee moeten houden om het draagvlak voor een belangrijke economische pijler te behouden, zelfs als het de enige pijler is waar de economie en werkgelegenheid op rusten. Voor nu is een onmiddellijke bouwstop, desnoods rechtens door middel van een kort geding af te dwingen, de enige verstandige zet. Om tot bezinning te komen. Vervolgens zijn volledige openheid en heldere communicatie vóóraf, waar Pisas en zijn ministersploeg niet bepaald in uitblinken, een absolute must. Datzelfde geldt ook voor inspraak van buurt en lokale bevolking.
