Natuurlijk zijn er verschillen en ook verschillen in de geopolitieke belangen tussen het Europese deel van het Koninkrijk en de Caribische delen ervan. En zelfs tussen de Bovenwindse en Benedenwindse Caribische (ei)landen. Zo is dat in Nederland ook het geval tussen Groningen en Limburg of de Randstad en de Achterhoek. Het Curaçaose Statenlid Rennox Calmes van de eenmansfractie TpK gaat echter wel erg ver - te ver - met zijn ronduit polariserende opmerkingen en vooral met ‘Nos no ta nan’ (Wij zijn niet hen), doelend op de Europese Nederlanders en in dit geval volgens hem de Curaçaose Nederlanders. Dit staat haaks op de hedendaagse inclusie-gedachten; sterker, benadrukt het ouderwetse ‘wij-zij’-effect, in de psychologie beschreven als mensen die onmerkbaar in groepen worden verdeeld; de groep zoekt een identiteit, en doet dat door zich af te tekenen tegenover de andere groep. Omgekeerd zou het waarschijnlijk niet worden geaccepteerd. De redactie heeft eerst getwijfeld om überhaupt aandacht te geven aan deze volksvertegenwoordiger die eerder bij PIN zat en daar een zetel van zijn toenmalige partijleider wegkaapte. Maar het is toch goed stil te staan bij het opportunistische van Calmes, die aantoont met alle winden mee te waaien, zonder zich kennelijk te realiseren dat in dit geval géén keuze ook een keuze is, en wel de keuze die hem/Curaçao aan de verkeerde kant van de geschiedenis zal doen belanden. Natuurlijk is het goed om oplettend te zijn over wat buurland Venezuela (lees: president Nicolás Maduro) doet in de oorlog - die van het Kremlin geen oorlog genoemd mag worden - na de bloedige invasie van Rusland in Oekraïne. Maduro schaart zich als een van de zeer weinige leiders achter Vladimir Poetin. Daar gaat een zekere dreiging van uit, maar dat wil nog niet zeggen dat politici hier moeten benadrukken - zoals Calmes wil - dat ‘Nederland niet Curaçao is’. Of de parlementariër het wil of niet: het Land Curaçao maakt nog altijd deel uit van het Koninkrijk en plukt er ook dagelijks de vruchten van, juist in deze onzekere tijden: zoals met de aanwezigheid van Defensie, een stem in het grote buitenland dankzij een breed netwerk aan koninkrijkambassades én financiële steun op grote schaal, altijd al, maar zeker in tijden van nood. Ook met betrekking tot dit laatste toont Calmes zijn bekrompenheid; hij snapt niet waarom Oekraïne zonder verdere vragen (militaire) bijstand krijgt van Nederland, terwijl datzelfde Nederland allerlei voorwaarden verbindt aan (geldelijke) steun aan Curaçao. Eigenlijk zou zo’n opmerking volstrekt genegeerd moeten worden, maar toch maar enige uitleg: dáár is het oorlog (nogmaals, ook al mogen de ‘vrije’ media in Rusland dat van Moskou zo niet noemen) met bommen en granaten, gewonden, doden, onder wie burgers en zelfs kinderen; en met deze slachtoffers tonen we ons als mensheid solidair... Zo simpel is dat. En de voorwaarden voor Curaçao zijn van een heel andere orde, en hebben te maken met de hervormingen die al een paar decennia noodzakelijk zijn, maar door de eigen regeringen maar niet of in ieder geval zeer onvoldoende worden doorgevoerd. Daar heeft het Statenlid met zijn 12.000 gulden per maand aan publieke middelen misschien zelf geen boodschap aan, maar wel het door de pandemie getroffen (kansloze) deel van de bevolking dat hij vertegenwoordigt, of beter: zou behoren te vertegenwoordigen. De TpK-parlementariër, die als voormalig politieman carrière maakte door de lucratieve politiek in te gaan, toont zich door zijn angst of misschien wel bewondering voor Maduro - die Curaçao via staatsoliemaatschappij PdVSA nog vele honderden miljoenen verschuldigd is - een man van weinig principes; en erger nog: hij zorgt door geen solidariteit te willen tonen en passant voor slechte reclame voor eiland en Koninkrijk.