‘Situatie Sehos duurt voort’, kopte deze krant vorige week. Diezelfde kop kan opnieuw worden afgedrukt, want nog steeds zijn en worden geplande operaties doorgeschoven. Het Sint Elisabeth Hospitaal (Sehos) levert enkel de acute en medisch noodzakelijke zorg. Maar wat precies is acuut? En wat zijn electieve ingrepen? Iemand met kanker die met spoed verwijderd moet worden, is dat niet acuut? Vanuit het gezichtspunt van de patiënt en de familie zeker wel. Toch krijgt hij of zij te horen dat de afspraak - wederom - is verzet. Dat is een regelrechte ramp voor de betreffende patiënt die in sommige gevallen doodsbenauwd is. Anno 2018 is dit een volstrekt onaanvaardbare situatie op Curaçao, een eiland dat deel uitmaakt van het rijke Koninkrijk der Nederlanden. ,,Een nationale schande”, zegt specialist Jeannouel van Leeuwen, die al een twintigtal operaties moest afzeggen ‘omdat er geen materiaal is’. De Sociale Verzekeringsbank (SVB) verstrekte dan wel een ‘voorschot’ aan het Sehos, bovenop het andere ‘reguliere voorschot’ van 2 miljoen, maar daarmee is het enige algemeen ziekenhuis van Curaçao er nog lang niet. Het is misschien net voldoende om de ergste gaten te vullen. Ondertussen staat de SVB-geldkraan voor kostbare medische uitzendingen naar het buitenland, waar direct moet worden afgerekend, open. Geld dat de lokale zorg heel goed kan gebruiken. Er wordt op de hoogste niveaus een strijd gevoerd, een krachtmeting, tussen de top van het ziekenhuis, de ministers van Gezondheid en van Financiën en de medische staf. Het Sehos komt - na alle efficiëntieslagen (lees: de kaalslag) onder ‘waste-bestrijder’ Javier Hernandez - elke maand circa een miljoen te kort. Toevallig of niet, precies wat gekort is in tijden dat Sehos ook al niet rondkwam. Er zit geen vet meer op de botten. ‘Meer doen voor minder’ lukt niet meer. De voorschotten ten spijt, de specialisten willen - terecht - een structurele oplossing. Niet dat de crisissituatie zich over twee of drie maanden herhaalt. Samen voeren ze de druk op, waarbij ze elkaars geduld tarten. Echter, met de patiënt als slachtoffer; misschien zelfs wel als ‘menselijk schild’. Dit is onmenselijk, zeker voor patiënten die kennelijk onvoldoende acuut zijn maar toch wel doodsangsten uitstaan. Het is óók slechte reclame voor een land dat buitenlandse en binnenlandse investeerders wil en zowel gefortuneerde penshonado’s trekt als veelbelovende afgestudeerde jongelui terug wil. De zich telkens herhalende crises rond te weinig budget voor Sehos moet ten einde komen. Een kwestie van prioriteiten.