De verrassende verkiezingswinst van de partij MAN - die met de opvallende leuze ‘Sowieso’ een geslaagde campagne voerde - heeft bij velen, ook niet MAN-stemmers, voor opluchting en optimisme gezorgd. Ook dat MFK van Gerrit Schotte, tegen de verwachtingen in deels gebaseerd op de peilingen, toch niet de grootste is geworden. Al scheelt het een haar (een paar honderd stemmen); het feit dat MAN van lijsttrekker Hensley Koeiman de meeste stemmen wist te vergaren, houdt ook in dat deze sociaaldemocratische partij in principe het voortouw mag nemen bij het formatieproces dat nu volgt.
De opschoning van MAN heeft de blauwe partij goed gedaan. Het recente vertrek van voormalig leider Charles Cooper en zijn volgers zorgde dan wel voor een breuk en flinke opschudding, tegelijkertijd kon MAN weer ‘terug op koers’ worden gezet. Dat werd nog eens bekrachtigd met de gevierde terugkeer van de Martina’s, met medeoprichter Don Matina voorop, die zich van de partij hadden gekeerd omdat zij zich onder aanvoering van Cooper niet meer herkenden in de ‘MAN Limpi’ (schone handen). Cooper had te veel en zelfs ongegeneerd geheuld met MFK en Schotte, die - zo is op alle manieren duidelijk geworden - het niet nauw neemt met integriteit. Cooper heeft misgegokt met zijn nieuwe partij PAS en staat nu met lege handen.
Deze boodschap van het electoraat, namelijk het weer groot maken van MAN zónder Cooper, moet een belangrijk signaal zijn voor de partijtop van blauw: die naast ‘oudgedienden’ Koeiman en Kenneth Gijsbertha ook bestaat uit twee dynamische en ambitieuze vrouwen: Giselle Mc William en Elsa Rozendal (die als nazaten van voormalige politici als geen ander weten hoe de Curaçaose politiek functioneert). Geen schoothondje of satellietpartij van de MFK, geen goedkoop populisme, maar gewoon ‘ouderwets’ deugdelijk bestuur.
Er wacht Koeiman en de zijnen echter een zware taak. Wellicht een taak waarmee intern tot voor kort niet eens serieus rekening was gehouden. Te beginnen met het smeden van een voorkeurscoalitie. Die bestaat hoe dan ook uit meerdere partijen om tenminste 11, maar liefst meer van de 21 Statenzetels achter zich te krijgen. Gezien het afscheid van Cooper en diens innige relatie met Schotte en Amparo Dos Santos, die met zijn nieuwe partij KdNT met in één keer drie zetels sterk voor de dag komt, ligt het voor de hand dat Koeiman in eerste instantie niet kijkt naar een combinatie met MFK en KdNT (samen goed voor 11 zetels). Maar eerder naar ‘de andere kant’, namelijk PAR - die zich goed staande heeft weten te houden en opnieuw tot de grotere partijen hoort - samen met PNP (die zich knap verdubbelde) en een vierde en/of vijfde partij. Die laatste kan Pueblo Soberano zijn, die weliswaar fors terugviel na de moord op leider Helmin Wiels en het daarmee wegvallen van charismatisch leiderschap toch redelijk presteerde (samen goed voor 12 zetels). Een veel grotere coalitie is doorgaans niet wenselijk, zeker als deze bestaat uit eenmansfracties. In dit geval zijn dat nieuwkomers Un Kòrsou Hustu van voormalige PAR-Statenlid Omayra Leeflang en MP van oud-PAIS-Statenlid Marilyn Moses, hoewel de afgelopen vier jaar hebben aangetoond dat het wel kán.
De echte grote verliezer van de Statenverkiezingen 2016 is PAIS, die in 2012 krachtig uit de bus kwam. De partij is terug bij af en vertoont hiermee kenmerken van een eendagsvlieg. PAIS heeft veel (onpopulair) werk gedaan, zoals puinruimen na de financiële en administratieve chaos die door het kabinet-Schotte (2010-2012) was achtergelaten. Ook heeft PAIS voor opvallend veel nieuwe wetgeving gezorgd. Echter, de beloofde economische opleving bleef uit - vrijwel een onmogelijke opgave als tegelijk op alle fronten noodzakelijkerwijs fors moet worden bezuinigd in combinatie met lastenverzwaring - én het sprankelde te weinig. Bovendien kreeg de ‘nette’ partij PAIS de rekening gepresenteerd voor het niet (door PS) optreden tegen de van meet af aan blunderende PS-Gevolmachtigde minister Marvelyne Wiels. De partij zal zich wellicht met een nieuwe partijleiding, nu lijstaanvoerder Alex Rosaria zijn ontslag heeft ingediend, moeten herpakken om een nieuwe poging te doen bij de volgende stembusronde. Dat geldt ook voor andere partijen die het (weer) niet haalden, hoewel het electoraat ook duidelijk heeft aangegeven dat er te veel partijtjes zijn.
Het belangrijkste van de verkiezingsuitslag is dat de kiezers zich in meerderheid distantiëren van onbehoorlijk en corruptief bestuur; van een partij (MFK) waarvan de voorman (Schotte) ondanks zijn veroordeling en kandidaten, ondanks hun status als verdachte zonder enige gêne blijft profileren met ‘Ban kambia nos bida’ (Laten wij ons leven beteren); iets wat natuurlijk meer op Schotte zelf slaat dan op de bevolking van Curaçao. Of Schotte zijn leven betert, is maar de zeer vraag. Opnieuw had hij de duurste campagne, waarvan het telkens maar weer de vraag is waar dat vele geld allemaal vandaan komt en wie daarvoor wat terug wil hebben.
Curaçao verdient een integer bestuur en zeker niet een regering die deels gevormd, dan wel op afstand aangestuurd wordt door een persoon die door de onafhankelijke rechter schuldig is bevonden aan onder meer ambtelijke omkoping, valsheid in geschrifte en witwassen van geld; en daarmee het vertrouwen van de burgers ernstig heeft geschaad. Dat dient nu vooral ook MAN van Koeiman zich ten volle te realiseren. MAN Limpi wil geen vuile handen maken. Sowieso!