Analyse
Het nu in de publiciteit belande recente bezwaarschrift van het Statenlid Marilyn Blankhart-Moses (ex-PAIS), waarin duidelijk naar voren komt dat er frustraties zijn over het feit dat haar inmiddels twee voormalige partijgenoten in de regering - de ministers Etienne van der Horst belast met ambtenarenzaken en Nelson Navarro van Justitie - niets voor haar konden doen inzake een functie als inrichtingsarts bij de gevangenis, werpt een ander licht op haar besluit om de partij PAIS de rug toe te keren en tegelijk de coalitie niet langer te steunen, waardoor premier Ben Whiteman het ontslag van zijn kabinet moest indienen en Curaçao sindsdien kampt met een bestuurscrisis.
Vooral omdat Moses met inhoudelijk weinig overtuigende argumenten haar vertrek uit PAIS motiveerde: ze ageerde vooral tegen de vele maatregelen die de coalitie van PS/PAIS/PNP/Sulvaran heeft getroffen, waaronder de hogere omzetbelasting en de premies basisverzekering ziektekosten, en ook tegen het feit dat ambtenaren een stukje moeten inleveren. Het betreft overigens allemaal maatregelen waar Moses in feite zelf eerder ook al haar goedkeuring aan gaf, want - zoals de inmiddels demissionair minister José Jardim van Financiën afgelopen week nadrukkelijk aangaf - ze maakten al deel uit van het pakket en de (meerjaren)begroting(en) van 2013.
Volgens de partijleiding van PAIS kwam de opzeggingsbrief van Moses als een donderslag bij heldere hemel; niet eerder had het Statenlid geklaagd over, of kenbaar gemaakt grote, principiële bezwaren te hebben tegen bepaalde beleidsbesluiten waar de tweede grootste regeringspartij voor stond. Het was dan ook gissen naar de werkelijke oorzaak of eventuele meerdere/andere beweegredenen van Moses; waarom zij zonder vooroverleg zo’n vergaande beslissing heeft genomen met nog verdergaande gevolgen.
Uit het bezwaarschrift van 1 oktober 2015 van Moses’ advocaat aan de regering en minister Navarro van Justitie in het bijzonder blijkt dat het nu onafhankelijke Statenlid zich beroept op een Landsbesluit van 25 april 2014 waarbij de directeur van de strafgevangenis wordt gemachtigd om met haar een arbeidsovereenkomst aan te gaan ‘inhoudende dat zij de functie zou bekleden van gevangenisarts en politiearts’, terwijl op 5 september dit jaar in de krant een oproep stond voor sollicitanten voor deze functie. Haar eerste grief verraadt echter dat Moses het (vooral) niet eens was met de inhoud van de haar aangeboden arbeidsovereenkomst. En de tweede grief dat de rechtspositie (lees: de salariëring en secundaire arbeidsvoorwaarden) niet was wat haar zou zijn beloofd. Om die redenen schakelde zij eerst partijgenoot minister Van der Horst van Bestuur, Planning en Dienstverlening (BPD) in - hij verzocht volgens Moses een paar keer méér denktijd, maar kon in haar ogen geen bevredigende oplossing bieden - en beklaagde zich onlangs bij haar andere partijgenoot minister Navarro van Justitie; blijkbaar eveneens zonder resultaat dat het Statenlid tevreden kon stellen.
Dit alles speelde al enige tijd achter de schermen. En twee weken geleden, op vrijdag 30 oktober, gaf Moses via een verklaring op Facebook er de brui aan, waarmee in één beweging ook de stekker uit het kabinet werd getrokken. Hoewel het vermoedelijk wel nooit geheel duidelijk zal worden wat Moses (werkelijk) heeft gedreven om met haar ‘zetelroof’ de regering ten val te brengen, heeft de bevolking - het electoraat, dat vroeg of laat in het stemhokje een oordeel moet vellen - er recht op te weten wat op de achtergrond in elk geval óók meespeelde. Het is allerminst te hopen, maar tegelijk is het moeilijk zich aan de indruk te onttrekken dat Moses haar persoonlijke situatie wellicht zwaarder heeft laten wegen dan het landsbelang.