Greenpeace hield afgelopen zondag een manifestatie waarbij de eisers in de zaak tegen de Staat en mensen van Greenpeace de aanwezigen toespraken.
De manifestatie werd gehouden in aanloop naar een persconferentie die op donderdag 11 januari plaatsvindt maar de opkomst op het strand van Te Amo Beach was matig. Een van de lokale eisers, Onnie Emerenciana, sprak over ‘mooie woorden die gesproken worden vanuit Den Haag’. Tegelijk gaf hij aan tot nu toe weinig concrete actie te zien. Emerenciana is, net als de andere eisers en Greenpeace, bang dat het zuidelijke gedeelte van Bonaire onder water komt te staan. Hij vindt dat er niet pas over 25 jaar actie worden ondernomen. Een andere eiser, Jackie Bernabela, heeft een gedicht geschreven over hoe zij klem wordt gezet door de klimaatverandering.
Gedicht
Jackie Bernabela, een van de lokale eisers in de klimaatzaak tegen de Nederlandse Staat, heeft een gedicht geschreven waarin ze probeert te verwoorden hoe ze zich klemgezet voelt door de klimaatverandering.
Changá! (Klemgezet)
Aan beide kanten werden dubbele zessen gelegd en ik werd klemgezet.
Ik ben klemgezet! Met alle stenen in mijn handen bleef ik achter, klemgezet.
We hadden toch beloofd eerlijk te spelen? Waarom strem je het spel? Waarom laat je het vastlopen?
“Ay!” Roep ik uit. “Ik ben klemgezet!”
In de greep van de groten, zonder dat ik kan bewegen.
Er is lang gesproken, overlegt, onderhandelt!
Maar macht, samen met egoïsme, corrumpeert de geest.
En nu, nu zijn we ALLEMAAL klemgezet.
Moedeloos, sprakeloos, hopeloos.
Ik wil niet vertrekken, ergens anders gaan wonen.
Nee! Ik ben van hier en ik leef hier!
Maar het water is tot aan mijn lippen gekomen en ik heb zuurstof nodig om niet te stikken.
Het domino-effect heeft ons allemaal getroffen en wij, de kleine op deze wereld, klemgezet.
Omdat jij... die groot bent, gelooft dat jij het wel redt.
Dat voor jou de gevolgen kleiner zijn, omdat je kennis, middelen en geavanceerde technologieën hebt.
Maar tegelijkertijd staan er al duizenden van ons op je deur te bonken.
Sommigen proberen hem te doorbreken en binnen te dringen.
Wanhopig, omdat ze nergens heen kunnen.
Maar jij hebt de dubbele 6 neergelegd en ons allemaal klemgezet.
En er is geen enkele manier om terug te gaan.
Alle processen zijn in werking gezet. Er is geen weg terug!
Kijkend om me heen zie ik onze mensen één voor één vallen.
Maar niet ik,
mijn overlevingsdrang grijpt in.
Ik haal diep adem en ga met de laatste energie die ik heb zwemmen
zwemmen, zwemmen, zwemmen...
En ik ben aangekomen,
aangekomen bij de Amazone.
Maar mijn blijdschap verandert snel in verdriet.
Alleen een paar bomen zijn overgebleven, samen met een ondraaglijke hitte.
Klemgezet, ook hier ben ik klemgezet!
