Door Raquel Weisz
Ozzie Albies werd deze week kampioen met de Atlanta Braves in de World Series. Curaçao stond op z’n kop. Een dag later overleed Anselmus ‘Boy’ Dap, de vader van de tumba. Moge zijn ziel in vrede rusten. De tumba, een typisch Curaçaos muziekritme, staat met name in de carnavalsperiode centraal.
Een lach en een traan. Beide gebeurtenissen hadden een grote impact op de samenleving. En dat zette me aan het denken. Wat hebben deze Curaçaose helden nou met elkaar gemeen? Deze leiders zijn in staat om het gehele volk te verbinden! De één via sport en de ander via muziek.
Deze verbinding was echter ver te zoeken toen de APK, een associatie van een aantal christelijke voorgangers, een paar weken geleden een persbericht uitgaf. Hierin stelde zij naar aanleiding van een vonnis van het gerecht, onder andere de professionaliteit en kundigheid van het Hof van Justitie ter discussie. Dit omdat de voorgedragen president van het Hof openlijk homoseksueel is.
De rechterlijke macht werd hier willens en wetens door het slijk gehaald. Daarbij schijnt de APK voor het gemak te vergeten dat er ook op Curaçao een scheiding tussen kerk en staat is. De kerk heeft geen rol in de trias politica en dat is niet voor niets. Schoenmaker blijf bij je leest. Dit soort instituten die Gods woord en Zijn onvoorwaardelijke liefde prediken, zijn dezelfde instituten die in plaats van verbinding een dikke scheidslijn trekken wanneer iemand toevallig tot de LGBTQ+-gemeenschap behoort. APK zou zo op de barricades moeten gaan staan tegen pedofilie en overspel. Politiek wordt niet alleen bedreven in de politiek.
Het is zeker niet zo dat de gehele Curaçaose bevolking achter dit discriminatoire gedachtegoed staat. Vele christenen, inclusief een protestantse kerkgemeenschap, namen er openlijk afstand van. Zij staan voor inclusie en diversiteit. Zoals m’n ouders ons altijd hebben geleerd in het geloof: God is pure liefde en Hij verbindt. Hij houdt van iedereen, ongeacht kleur, ras of seksuele geaardheid. Leef en laat leven.
Gelukkig is daar in al het tumult Nos Sentro (Ons Centrum). In dit centrum zijn verschillende stichtingen gevestigd, waaronder stichting Foko. Een lokale stichting die zich al jaren inzet om een mentaliteitsverandering te bewerkstelligen, zodat mensen van de LGBTQ+-gemeenschap als volwaardige medeburgers worden erkend. Daarnaast is Nos Sentro een veilige haven waar zowel jongeren als volwassenen uit deze gemeenschap worden ondersteund in hun emancipatie. Nog steeds projectmatig, aangezien de stichting op één persoon na geheel uit vrijwilligers bestaat.
Ook ouders van leden uit de LGBTQ+-gemeenschap vinden hier steun. Want voor ouders is het toch vaak een schok als hun kind uit de kast komt. En als zij ervoor kiezen om hun kind, ondanks de reacties uit de omgeving, onvoorwaardelijk en openlijk te steunen is dat niet altijd even makkelijk.
Er is nog een lange weg te gaan, maar er is beweging. Lokale influencers en overige Curaçaoënaars spreken zich de afgelopen jaren steeds vaker uit voor gelijke rechten voor leden van de LGBTQ+-gemeenschap. Er vinden steeds vaker óók respectvolle gesprekken en discussies plaats over dit onderwerp. Hier moet zeker ruimte voor zijn en blijven. Op sociale media wordt het onderwerp niet meer geschuwd.
Een initiatiefwet, geïnitieerd in 2018 door Igualdat Kòrsou (Gelijkwaardigheid Curaçao) voor het homohuwelijk heeft het in de Staten niet gehaald. Maar dit lijkt een kwestie van tijd. Gelijke rechten en gelijke kansen. Ongeacht met wie je het bed deelt. Want wie zijn wij om te oordelen? Zullen we dat maar gewoon aan God overlaten?

Deze bijdrage is van Raquel Weisz MSc, founder/trainer/executive coach van Creating Milestones op Curaçao. De column verscheen eerder op Dossier Koninkrijksrelaties en het Antilliaans Dagblad plaatst deze opinie met toestemming van uitgever en auteur.