Door Annemarijke Bach Kolling
Lake of Bays, Canada. Ik zit op de steiger. Het meer schittert in het frisse ochtendlicht. Water klotst zachtjes tegen de steiger. Een vogel tsjirpt, blaadjes ritselen. Verder is het stil. Iedereen slaapt. Behalve de man die honderd meter verder op de volgende steiger staat. Hij bestuurt met een afstandsbediening een klein bootje. Het bootje crost over het meer met het zacht hummende geluid van een stofzuiger. De man heeft het hele jaar op dit moment gewacht. Op regenachtige dagen knutselde hij op zijn zolderkamer aan zijn bootje, in de weekenden struinde hij stad en land af op zoek naar verf in de kleur ‘Cinnamon Maplewood Red’ of ‘Dopey Moose Green’, uitkijkend naar het moment dat hij naar zijn cottage kan afreizen om daar ‘s ochtends voor dag en dauw zijn bootje te water te laten. Hij heeft een paar uur varen voor de boeg totdat zijn vrouw wakker wordt en hij op pad moet om verse broodjes te gaan halen. Vrijheid. Rust. Vakantie. 
Het vredige stofzuigergeluid van het modelbootje wordt steeds luider. Het irritante gebrom zwelt aan en slaat dan om in het niet meer te negeren snerpende kabaal van de wekker. Ik schrik wakker. 6:00 uur. Opstaan en broodjes smeren, kinderen uit bed trekken (,,Schiet op, je hebt nog vijf minuten!”, ,,Waar zijn je schoenen?”, ,,Hup, hup, tempo!”) en dan aansluiten in de Caracasbaaiweg-file. OOOOOhmmmmm...
Voor de meeste mensen is de vakantie voorbij. Back to life, back to reality. Sinds wanneer gaan we eigenlijk en masse op vakantie? Iedere werknemer heeft recht op vakantie met behoud van loon. Maar dat is natuurlijk niet altijd zo geweest. In Nederland was het fenomeen vakantie begin 19e eeuw een voorrecht van de rijke klasse. Het eerste algemeen vakantierecht werd pas voor het eerst ingevoerd tijdens de Tweede Wereldoorlog; de Duitse bezetter gaf alle werknemers namelijk recht op een week vrijaf met behoud van loon tussen Kerst en Nieuwjaar. Na de Tweede Wereldoorlog slaagden de vakbonden erin om algemene vakantierechten af te dwingen in compensatie voor de loonmatiging die nodig was voor de wederopbouw van het land.
Vakantierechten werden gezien als ‘het recht van de arbeidende mens, deel te hebben aan de welvaart, welke aan de maatschappij mede door zijn arbeid ten deel valt’. Het niet hoeven werken werd dus gezien als een verschijningsvorm van de welvaart.
Vakantie is ook ‘noodzakelijk om te herstellen van het verrichten van zware arbeid’. Dit wordt ook wel de ‘recuperatiefunctie’ van vakantie genoemd.
De Curaçaose arbeidswetgeving schrijft voor dat een werknemer die fulltime werkt ieder jaar recht heeft op tenminste 15 vakantiedagen. De werkgever stelt in principe de vakantieperiode vast en houdt daarbij rekening met de werknemer, tenzij ‘gewichtige redenen’ zich daartegen verzetten. De werknemer mag deze wettelijke vakantiedagen niet inleveren in ruil voor geld. Dan komt de ‘recuperatiefunctie’ van het vakantieverlof immers in het gedrang. Ook is het niet de bedoeling dat de werknemer vakantiedagen blijft opsparen. De werkgever moet de werknemer stimuleren om daadwerkelijk zijn of haar vakantiedagen te benutten. Onder bepaalde voorwaarden kunnen niet opgenomen vakantiedagen dan komen te vervallen. Daar moeten wel duidelijke afspraken over worden gemaakt. Het is dus verstandig om de regels duidelijk vast te leggen in beleidsregels.
De man met zijn radiografisch bestuurbare bootje kan na er twee weken in zijn vakantiecottage aan de Lake of Bays weer helemaal tegenaan. Vakantie heeft positieve effecten op ons humeur en onze gezondheid. Even uitstijgen boven de alledaagse sleur en het opdoen van nieuwe ervaringen geeft ons brein nieuwe impulsen, stimuleert creativiteit en schept ruimte voor een frisse blik. Het vakantiegevoel zorgt bovendien voor een verbeterd immuunsysteem en een verlaagd stressniveau.
Denkt u daar maar even aan als u ‘s ochtends weer fris en fruitig, goed ‘uitgerecupereerd’ en ontspannen achter in de file aansluit.
Mr. A. Bach Kolling is advocaat en MfN registermediator, werkzaam bij Bach Kolling Mediation & Law.
